اشعار شهادت امام موسی کاظم (ع)

به زیر غربت سنگین زندان

کمی پائین‌تر از پائین زندان

تَرَک زد بر رخ آئین زندان

شکستم در شب غمگین زندان

به غربت ، آتش افتاده به جانم

کجایی دخترم معصومه جانم

مرا در این سیاهی چال کردند

تَنَم را با لگد پامال کردند

نگهبانِ مرا دجال کردند

و یک روزِ مرا صد سال کردند

نمانده بر عبایم تار و پودی

ز رفت و آمد پای یهودی

ز بس که سرد و تاریک نمور است

ته زندانِ آخر مثل گور است

اگر چه پاسبان آن شرور است

بساط سجده اما جور جور است

شکسته ساقه با زخم تبر ؛ وای

قیام از سجده با درد کمر ؛ وای

همین که از لبم فریاد افتاد

گره شد مشت و در دستان جلّاد

چنان زد از دهان ، دندانم افتاد

مرا تا مرز جان دادن فرستاد

به محض آب گفتن سِندیِ مست

لبم را پُر ز خون می کرد با دست