پاسخ به:صحیفه نور امام خمینی
یک شنبه 3 اردیبهشت 1396 8:33 PM
تاریخ: 1366/05/23
بسم الله الرحمن الرحیم
من قبل از این که وارد صحبت بشوم لازم است که از این جهاد سازندگی تشکر کنم. از من دعا می آید و من دعا می کنم، دعا به شما که عمرتان را صرف برای اسلام و مسلمین می کنید و شما هم از هیچ کس پاداش نخواهید الا از خدا و هیچ کس هم نمی تواند به شما پاداش بدهد - پاداشی که حق شماست - مگر خدای تبارک و تعالی. من از خدای تبارک و تعالی در این روز سعید خواستارم که تمام کسانی که خدمتگزار هستند به این جمهوری اسلامی و تمام کسانی که جانشان را صرف می کنند، مالشان را صرف می کنند، پشتیبانی می کنند از اینها، خداوند آنها را به سعادت کامل برساند.
من تبریک این عید مبارک را به همه مسلمین جهان، مستضعفین جهان و خصوصاً ایران مظلوم عرض می کنم. من واقعاً نمی دانم راجع به حضرت امیر از کجا شروع کنم، مسأله بغرنجی است، مسأله ای نیست که انسان بتواند بفهمد این همه ناله هایی که ایشان می زده است، سر در چاه می کرده ناله می کرده، هر جا می رسیده ناله می کرده، این دعاهایی که از ایشان وارد شده است که در آن، آن همه ناله است، اینها چی است؟ آیا حضرت امیر - سلام الله علیه - برای خاطر این که توجه به این دنیا دارد و از مرتبه وحدت به سوی کثرت آمده است این قدر فریاد می زند؟ آیا توجه به کثرت موجب این همه فریاد ایشان هست؟ آیا در آن ناله های شب و در آن چاه ها که ایشان ناله می زده است و در آن مواردی که ایشان با خدای تبارک و تعالی مناجات می کرده است راجع به این معنا بوده است؟ راجع به این بوده است که خدایا! مرا از جوار خودت برگرداندی به عالم کثرت و همان حرفی که رسول اکرم - صلی الله علیه و آله و سلم - فرمودند، از ایشان نقل شده است که: (یغان علی قلبی و انی لاستغفرالله فی کل یوم سبعین مره) . این (یغان علی قلبی) یعنی /من/ همین طوری یک کدورت حاصل می شده یا همین رجوع به کثرت کدورت بوده؟ توجه به این عالم طبیعت با این که در نظر آنها جلوه خداست معذلک از آن جلوه باطنی و از آن مرتبه غیر حضرت الوهیت آنها را واداشته است، از این جهت ناله می زدند. این مسأله ای است که ما نمی توانیم ادراکش را بکنیم. ما خیال می کنیم که این حرف هایی که فلاسفه می گویند، این حرف هایی که عرفای علمی می گویند، این حرف هایی که حکما می گویند، اینها نمونه ای از این مسائل است. نمونه ای از آن مسائلی است که برای ولی اعظم، ولی الله اعظم و برای اولیاء
بزرگ خدا حاصل شده است هست، اینها هم مسایل علمی است، عرفان علمی، فلسفه علمی و حکمت علمی، اینها علمی است غیر آن معنایی است که باید باشد. یافتن، مسأله دیگری است و غرق شدن در آن مسایل، مسأله بالاتر و محو شدن در همه مسائل، مرتبه بالاتر و صعق از برایشان حاصل می شده است این از بالاتر و رجوع از آن جا برای آنها مشکل بوده است، دردناک بوده است. هیچ دردی بالاتر از این نبوده است که از آن مرتبه غیب، از آن جایی که لقاء خداست بدون این که کسی در کار باشد، بدون این که خودشان هم در کار باشند، از آن جا وقتی برگشت می کنند به این عالم، خوب این خیلی سخت است برایشان. این مسأله در همه اولیاء خدا بوده است از حضرت آدم تا رسول خدا و این یک مطلبی است که ماها نمی توانیم ادراک کنیم، ما جز این که همین چیزهایی که مربوط به همین عالم است، همه اش طبیعی است، حتی عرفان هم طبیعی است، حتی حکمت هم طبیعی است و حتی فلسفه هم طبیعی است، همه اینها یک امور طبیعی است، ما در همین حدود، آنی که غایت آمال عارفین بوده همین بوده است، عارفین علمی، این غیر آنی است که آنها ادراک می کردند، ما در باره او چه می توانیم بگوییم؟
البته وقتی رجوع به کثرت هم می کردند، مصیبت هایی که برشان و بر مسلمین وارد می شده است آن هم کمرشکن بوده، آنها همه مصائب را داشته اند، منتها مصائب معنویشان غلبه داشته است بر همه چیزها، رجوعشان از عالم صعق، صحو، از عالم محو به عالم صحو، این رجوع برایشان مشکل بوده است، دردناک بوده. اما وقتی رجوع کردند، آنها چون مظهر رحمت خدا هستند می خواهند همه مردم سعادتمند باشند. وقتی می بینید که مردم این طور هستند، مردم دارند دسته دسته به جهنم می روند، دسته به دسته برای خودشان جهنم تهیه می کنند، آنها از این رنج می برند. حتی... (مفهوم نشد.) برای این که کفار هم به جهنم می روند آنها رنج ببرند، آنها رحمت هستند. یا وقتی ملاحظه می کند که حکومت عدل می خواهد تشکیل بدهد، آن وقت برای حکومت عدل آن قدر رنج می برد و آن قدر سیلی می خورد، این هم رنج دارد، نه از باب این که برای خودش، برای این که می خواهد مردم را به عدالت برساند و مردم زیر بار نمی روند. این چیزی است که از صدر عالم تا آخر هست، هر کس قیام کرد برای اقامه عدل سیلی خورد. ابراهیم خلیل الله چون قیام کرد برای عدالت، سیلی خورد و او را به آتش انداختند، از صدر عالم تا حالا تاوان این چیزهایی که برای عدالت، برای حکومت عدل بوده است، این تاوان را پرداخته اند و باید هم بپردازند، هر وقت به یک نحو. ما فرض می کنیم اینی که گفته می شود، گفته شده است غلط و بر خلاف واقع که بعض انبیا قیام برای اقامه عدل نکردند، همان موعظه کردند، همان صحبت کردند. ما فرض می کنیم که این حرف، (جنگ نکردند) ، ما فرض می کنیم صحیح باشد، اما
شما ملاحظه کنید مقدس ترین چیزهایی که برای کفار بوده است، بت بوده اند. اگر یک کسی تنهایی بدون این که وحشت بکند، خدای نخواسته بیاید این جا و به خدا جسارت بکند، این به جنگ مسلمین برنخاسته؟ اگر به خدا سب کند، به رسول خدا سب کند، این به جنگ مسلمین برنخاسته؟ این تنهایی قیام کرده بر ضد مسلمین. اگر ابراهیم خلیل الله ما فرض کنیم هیچ کاری نکرده جز این که عصایش را کشیده و بت ها را شکسته - مقدس ترین چیزی که پیش بت پرست ها بوده آن بوده - این قیام بر ضد آنها نیست؟ این قیام مسلحانه نیست؟ این بالاتر از قیام مسلحانه نیست؟ /شما/ اگر چنانچه لشکرهایی مسلحانه به شما قیام کند، برای شما، علیه شما قیام کنند، ما بین او و مابین آن که مسلحانه قیام نکرده اما آمده علناً لعن می کند به مقدسات شما، شما او را بدتر می دانید یا این؟ هیچ شک ندارد که مسلم این را بدتر می داند، آنها هم همین طور بودند. بنابراین، این حرف غلط که حضرت عیسی سلام الله علیه همین موعظه کرده و نصیحت کرده یا حضرت موسی همان مقدار کارهای مختصر را کرده. حالا بعضی شان که خوب قیام کردند، ولی این مسأله مسأله ای بوده است که در تمام ایام، در تمام دنیا از صدر عالم تا حالا بوده و تا آخر هم خواهد بود که هرکس قیام کرد برای این که عدالت ایجاد کند، حکومت عدل ایجاد کند، سیلی خورده. پس ما گله ای نداریم که چون قیام کردیم برای اقامه عدل، برای حکومت عدل، برای حکومت اسلامی، سیلی بخوریم، ما باید زیادتر سیلی بخوریم، آن وقت یک نحو بوده حالا نحو دیگری بوده اما در این که تاوان را باید پس بدهیم مثل هم است. ابراهیم خلیل الله تاوان را پس داد، موسای کلیم الله داد و رسول خدا داد و امیرالمؤمنین آن همه شدت کشید و ائمه ما آن قدر سختی کشیدند برای این که آنها همه در نظر داشتند که حکومت عدل ایجاد کنند. اگر فقط حضرت ابراهیم می آمد و دعا می کرد و ذکر می کرد، این دیگر تو آتشش نمی انداختند. اگر حضرت رسول سلام الله علیه فقط آن وقت که در مکه بود، فقط دعا می خواند، بیش از این نبود، اما او با این چیزهایی که پیش آنها شریف بود، پیش آنها عظمت داشت مبارزه می کرد، از این جهت باهاش مخالفت می کردند و اگر هر کس بنشیند همان دعا بکند، هیچ کس کاریش ندارد. اگر مسلمان ها هم بنشینند دست دراز کنند طرف خدا، خدایا! رحمت کن کی را، لعنت کن کی را و چی را، هیچ کس کارشان ندارد اما این خلاف سیره انبیاست، خلاف شیوه انبیاست. همه سیلی خوردند ما هم داریم سیلی می خوریم و این سیلی ای است که به اسلام می خورد، به ما نیست. این سیلی ای است که از صدر عالم تا حالا به مقدسات انبیا خورده است، به شخص نبوده، مسأله شخص نبوده، مسأله مکتب بوده، به مکتبشان سیلی زدند و حالا چون عالم به هم متصل شده و دیگر یک جای معینی نیست، همه جا مثل همین حالا، الان شاید حرف من را خیلی جاها بشنوند، هر که گوش کند. حالا این طوری است که عالم شده یک محله، یک مسجد، یک همچو جایی. از این جهت الان وقتی که شما قیام کنید و ببینید که شما قیام کردید بر ضد تمام مقدسات آنها، مقدسات آنها چی است؟ دنیاست. می خواهد نفوذ پیدا کند، نمی گذارید، آن مقدساتش بوده، شما بر ضد مقدسات آنها قیام کردید. می خواهد او جمع آوری مال بکند، شما به ضدش قیام کردید، مال حرام را می گویید نباید جمع کند. هر چه آنها مقدس می دانند چون مربوط به دنیاست شما هم مکتبتان اقتضا
کرده است که مقابل آنها بایستید و باید سیلی بخورید، چاره ای نیست. باید همه سیلی بخوریم، این سیلی ای است که اسلام دارد می خورد.
و بحمدالله الان برق این مسائل در همه جای دنیا جلوه کرده است و هر چه می خواهند داد و فریاد بزنند رسانه های گروه و آمریکا و هر جا بخواهند هر چه داد و فریاد بکنند و هر چه غلط کاری بکنند، فایده ندارد. همین کار خلافی که در مکه کردند، این کار الان در همه جای دنیا موجش برآمده است، لکن رادیو اسرائیل البته با ما باید مخالفت کند، نمی شود، آن هم از همان سنخ است. حکومت های جائر همه باید با ما مخالفت کنند، تبلیغات عالم، رسانه های گروه عالم همه باید با ما ضدیت بکنند، ما اگر این کار را نکنند خلاف می دانیم /خلاف/ باید بگوییم خلاف کردند. من سابق یک وقتی می گفتم که اگر اینها بخواهند من را مفتضح کنند، تعریف کنند. این که بدگویی می کنید، بیشتر مردم توجه می کنند برای این که شما اگر دستتان را به دریا هم بزنید نجس می شود. شما اگر تعریف از من بکنید مردم همه مخالفت می کنند، اما خدای تبارک و تعالی خواسته است که اینها دشمنی کنند تا این که مردم مجهز بشوند.
و من امیدوارم خدای تبارک و تعالی به همه ما توفیق بدهد که ما در معارف اسلامی وارد بشویم، ما ادراک کنیم آن ادعیه ای که ائمه خدا کردند، اینها چه می گویند، با خدا چی صحبت می کنند، ببینیم چی است قصه شان، خدا ما را آشنا کند با آن مسائل. خداوند انشاءالله اسلام را خودش تقویت کند و وعده کرده است و وعده را انجاز کند.
والسلام علیکم و رحمةالله
ترکی زبان قربون صدقه رفتنه داریم که: گوزلرین گیله‌سین قاداسین آلیم که یعنی درد و بلای مردمک چشات به جونم …!.
