اشعار شهادت حضرت زینب (س)

گاهی بیا به مشق شب شعر های من
بانو شما کجا و چنین دفتری سیاه
شعرم به پایِ وصف شما قَد نمی دهد
سوسوی عمق چاه کجا و هلال ماه؟!
¤
یک زن شبیه کوه دلم را احاطه کرد
وقتی در او نشانه ای از باختن نبود
لبریز بود ذهن من از غربت آنقدر
یک ذرّه جایِ خاطره انداختن نبود

آغاز اضطراب زنی غیرتی که دید
یک دشتِ گرگ خیز و بلاخیز روبرو
خود را میان حالتی از غربتِ شدید
خود را میانِ بغض ترین حالتِ گلو

آتش از آنچه فکر کنی شعله می کشید
پایِ تمام آبله ها قاچ خورده بود
از گوشه های چادر خود کَند تکه ای
مرهم به زخم های فراوان سپرده بود

لحن صدای مقتدرش سهم عده ای
نامرد پستِ تازه به دوران رسیده شد
در خود نریز! میشنوم! پس بگو بگو!
حتی اگر سخن به درازا کشیده شد

حالا دمشق میشوم و کنجِ قلب خویش
دارم حرم برای غمت، امن و راحت است
اینجا تمام حجم غرورت شکسته شد
چشمم هنوز خیره به دروازه ساعت است!

مرضیه عاطفی/ سمنان