حكمت نامه لقمان

نثر الدرّ :قالَ [لُقمان] : لا يَنبَغي لِلعاقِلِ أن يُخَلِّيَ نَفسَهُ مِن أربَعَةِ أوقاتٍ : فَوَقتٌ مِنها يُناجي فيهِ رَبَّهُ ، ووَقتٌ يُحاسِبُ فيهِ نَفسَهُ ، ووَقتٌ يَكسِبُ فيهِ لِمَعاشِهِ ، ووَقتٌ يُخَلّي فيهِ بَينَ نَفسِهِ وبَينَ لَذَّتِها في غَيرِ مُحَرَّمٍ يَستَعينُ بِذلِكَ عَلى سائِرِ الأَوقاتِ .  نثر الدُّرّ :[لقمان] گفت: «براى خردمند ، سزاوار نيست كه خود را از چهار وقت ، بى بهره بگذارد : وقتى كه در آن ، پروردگارش را بخواند؛ وقتى كه در آن ، از خود حساب كشى نمايد ؛ وقتى كه در آن ، براى هزينه زندگانى اش، كسب كند ؛ و وقتى كه در آن ، تنها به لذّت حلال مشغول باشد تا به واسطه آن ، براى وقت هاى ديگر ، يارى [و نيرو] بگيرد» .