جانبازان شهيد دفاع مقدس

هشتم تيرماه سال 1348، نوزادي به نام «مهدي»، در شهر تهران به جمع خانواده «ورمزياري» پيوست. آغوش پر مهر و محبت مادر و پدر، كانون رشد و نمو او شد. از همان دوران كودكي، در عقايد مذهبي‌اش، راسخ و استوار بود. او از همان زمان در مجالس سخنراني «مرحوم كافي» حاضر مي‌شد. در 14 سالگي با ذوق و شوقي كه براي رفتن به جبهه داشت، سنش را در شناسنامه،‌ يكسال بزرگتر كرد و در 2/8/1363 براي اولين بار از پادگان ابوذر به عنوان بسيجي به منطقه اعزام و به عنوان تيرانداز كاتيوشا در واحد زرهي تيپ ذوالفقار لشگر 27 محمد رسول الله مشغول انجام وظيفه شد. مهدي در طول دوران دفاع مقدس در عملياتهاي مختلف، حضوري عاشقانه داشت. او هر بار كه به مرخصي مي‌آمد بيشتر از 2 يا 3 روز طاقت ماندن نداشت و سريع به منطقه باز مي‌گشت. مهدي در عملياتهايي كه در منطقه فاو و شلمچه انجام شد، در سالهاي 1364 و 1365، از ناحيه سر، كتف و پا مورد اصابت تركش قرار گرفت و مجروح گشت و در سال 1367 در منطقه شلمچه شيميايي شد(1). پس از جنگ، بيشتر اوقاتش را در مسجد مي‌گذراند و فرماندهي بسيج مسجد حضرت يوسف (ع) را بر عهده گرفت. همچنين در لشگر 27 نيز به عنوان پاسدار، انجام وظيفه مي‌نمود و در مخابرات استان تهران نيز فعاليت داشت. او مدتي نيز به عنوان معلم آموزش رزمي دبيرستان پسرانه، در جمع جوانان نقش آفريني كرد. بالاخره آثار مصدوميت شيميايي در زمستان سال 1370 آشكار شد و مهدي طي دو مرحله در بيمارستان بستري گرديد و پس از پنج بار عمل جراحي، در بيمارستان شركت نفت در بامداد روز بيست و هشتم ارديبهشت سال 1371 شفا يافت و در دارالشفاي شهيدان منزل گزيد.
1- در سال 1364 نيز گازهاي شيميايي را استنشاق كرده بود

منبع:مصاحبه با خانواده شهيد