جانبازان شهيد دفاع مقدس

سهراب جهاني‌چگني در روز يکم بهمن‌ماه 1345 در خانواده‌اي مذهبي و مستضعف و محروم در روستاي چگه ميرزاوند از توابع شهرستان خرم‌آباد ديده به جهان گشود و در همين روستا دوران ابتدايي را به پايان رسانيد و دوره‌ي راهنمايي را در مدرسه‌ي شهيد مطهري سراب دوره سپري کرد.
به دليل اين‌که بسيجي مخلص و عاشق و دلسوز اسلام و مسلمين، جوان پرشور و پرذوقي بود و علاقه‌ي فراواني به امام (ره) و منطقه‌ي جنگ داشتند، جنگيدن با دشمنان اسلام را برتر از تحصيل تشخيص دادند. بنابراين در يکم فروردين 1362 راهي جبهه گرديد و مدت سه ماه در جمع ديگر رزمندگان اسلام در منطقه‌ي عملياتي « شيب نيسان » با کفار به جنگ و ستيز پرداختند و پس از سپري شدن اين مدت به روستاي محل زندگي خانواده‌اش برگشتند و سرپرستي پايگاه مقاومت بسيج و کتابخانه‌ي اين روستا را بر عهده گرفتند و علاوه بر راز و نياز و دعا براي پيروزي اسلام و رزمندگان اسلام، بچه‌هاي روستا را به عضويت در پايگاه مقاومت و خواندن قرآن و کتاب و بسيجي شدن تشويق مي‌کردند.
پس از دو سال فعاليت در روستا به منظور خدمت بيشتر، به استخدام ارتش جمهوري اسلامي درآمد و از تاريخ 30/9/1364 تا مورخه 21/3/1365 در پادگان 06 تهران دوران آموزشي را طي کردند سپس با درجه‌ي گروهبان دومي عازم مناطق عملياتي کردستان شدند و به علت پيري و از کار افتادگي پدر، سرپرستي خانواده‌ي نه نفري را بر عهده گرفتند. پس از يک سال خدمت در لباس مقدس نظامي در منطقه‌ي عملياتي ( پنج‌وين ) بر اثر بمباران شيميايي رژيم بعثي عراق مصدوم شدند و مدت دو سال را در بيمارستان 501 ارتش جمهوري اسلامي ايران واقع در تهران بستري شدند. پس از مدتي مداوا با 70% جانبازي از بيمارستان مرخص شدند.
علي‌رغم تأکيدات دکتر معالج، استراحت پزشکي خود را جهت انجام وظيفه در مناطق عملياتي مي‌گذراند و چون به لحاظ نوع مجروحيتش خونش آلوده بود و نمي‌بايست پياده‌روي کند، ولي ايشان بر اثر پياده‌روي در حين خدمت، مجدداً از منطقه به بيمارستان اعزام گرديد و پس از مدتي که تقريباً بهتر شده بود، به مرخصي آمد و در همين روزهاي مرخصي دوباره به لشکر 30 گرگان تيپ يک ساري ( محل خدمتش ) جهت تسويه حساب رفتند. پس از چند روز که در آن‌جا به سر بردند، باز هم به کمبود خون دچار شدند و به همين علت در روز 20/7/1370 در بيمارستان 501 ارتش جمهوري اسلامي ايران واقع در تهران در سنّ 25 سالگي به درجه‌ي رفيع شهادت نايل آمدند.

منبع:كتاب راويان عشق   -  صفحه: 16