تعبیر شهید آوینی از انتظارِ شهدا/شهدا با شناخت امام عصر(عج) دین یار شدند

علی پیراسته، از رزمندگان و راویان دفاع مقدس در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان درباره نوع ارتباط شهدا با امام مهدی علیه السلام و درک مفهوم واقعی انتظار توسط شهدا، اظهار کرد: شهدا منتظران واقعی امام زمان(عج) بودند چرا که همه مولفه های یک منتظر را، می توان در سیره شهدا دید.

وی افزود: یکی از شهدایی که بسیار زیبا به این موضوع اشاره کرده و آن را به صراحت عنوان می کند شهید بزرگوار «مهدی زین الدین» است آنجا که می گفت: «تنها کسانی می توانند منتظر امام زمان(عج) باشند که منتظر شهادت باشند.» این سخن شهید زین الدین جاری و ساری بودن این جریان به سوی ظهور امام عصرعلیه السلام را در وجود رزمندگان آشکار می کند.

پیراسته تصریح کرد: اگر مسئله ظهور نباشد اصولا شهید و شهادت معنایی ندارد. همه شهادت برای ظهور است. شهید وقتی به مقام شهادت نائل می شود که «درک ِ امام زمانی» داشته باشد. یعنی امام زمانش را درک کند. درک کردن امام(ع) فقط دیدار ظاهری و دیدن رخ آن حضرت(عج) نیست و تنها در این قالب خلاصه نمی شود. من ادعایی نمی کنم ولی شاید بسیاری از شما دیده باشید که (بعضی) از شهدا در وصیت نامه های خود بیان کرده اند که می روم تا بار دیگر روی مولایم را ببینم.

راوی کاروان های راهیان نور گفت: شهید، زمانی شهید محسوب می شود که به درک امام زمان خویش رسیده باشد. اگر چنین درکی نباشد اصولا حرکتی نمی کند، چرا باید حرکت کند؟ به چه هدفی؟ به کدامین سمت و سو؟

وی تاکید کرد: خیلی ها هستند که اسلام را قبول دارند، خمس و زکات می دهند، حلال و حرام را رعایت می کنند، اما جایی که باید امام را یاری کنند، یاری نمی کنند. به عبارت دیگر ما «دین دان» و «دین دار» زیاد داریم اما آنچه کم داشتیم و داریم «دین یار» است. شهدا «دین یار» بودند. یاری دین نیز فقط در صورتی اتفاق می افتد که امام زمانت را بشناسی، درک کنی و رضایت ایشان را جلب کنی. این درک در وجود انسان است. یعنی یک مسئله جاری و در جریان.

این فعال فرهنگی در ادامه تصریح کرد: رزمندگان ما در دوران دفاع مقدس و میدان نبرد به این درک رسیده بودند، جلوه های مختلفی از این درک را می توان در زندگی و عملکرد آنها مشاهده کرد. خاطره ای در این باره از غواصان عملیات والفجر 8 شنیده ام که شاید بتواند گویای میزان ارتباط رزمنده ها با امام شان باشد. در عملیات «والفجر 8» «قاسم تاجیک» (اهل گرگان) فرمانده گروه غواصی بچه های لشگر 25 عاشورا بود. در این عملیات نیروهای غواص برای عبور از آب اروند خود را با طناب به هم وصل کرده بودند تا گروه از هم فاصله نگیرد و احیانا آب بچه ها را با خود نبرد.

پیراسته ادامه داد: فرمانده گردان، سر طناب را در دست دارد و سایر نیروها تا آخرین نفر، همه بلدون استثنا با طناب به هم وصل شده اند. برادر «قربانی» فرمانده لشگر، در لحظات آخر مشغول جدا کردن لوازم اضافی از غواص ها بود و به اصطلاح نیروها را ریکاوری می کرد. وقتی به قاسم تاجیک رسید تصمیم گرفت سر طناب اضافه ای را که به صورت رها باقی مانده بود قطع کند؛ اما قاسم اجازه نداد و گفت: «ما در این آب به میل خودمان حرکت نمی کنیم، سر این طناب به دست امام زمان(عج) است چون فرمانده اصلی ما ایشان است.» یعنی رزمندگان ما این فرماندهی را درک کرده بودند.

وی در ادامه ابراز کرد: اگر چنین درکی وجود نداشته باشد اصولا شهادت چه مفهومی دارد؟ حالا این که کجا می توان بحث ارتباط شهدا با امام زمان(عج) را به شکل کاملا مشهود ملاحظه کرد به نظر من در وصیتنامه شهدا. شما وصیتنامه های شهدا را مطالعه کنید. شهید شاهپور برزگر در همین باره چنین نگاشته است: «هر حرکتی بی امام، سکون؛ هر فریادی بی امام، سکوت؛ هر نوری بی امام ظلمت؛ هر پیروزی، بی امام شکست؛ هر خوبی، بی امام بدی و هرحقی، بی امام باطل است.»

پیراسته در پایان خاطرنشان کرد: من شهیدی را در مشهد سراغ دارم که به قدری درباره امام زمان(عج) عارف بود و به حضرت(عج) ارادت داشت که حتی به او برچسب  انجمن حجتیه ای می زدند و وقتی به شهادت رسید تازه متوجه شدند که او نه تنها عقاید انحرافی درباره امام مهدی علیه السلام نداشت بلکه یار و سرباز واقعی امامش بود. نام این شهید بزرگوار «غلامحسین رئوف مبینی» است. و شهید آوینی این حقیقت را چه زود درباره شهدا دریافته بود و چه زیبا می گفت: «الا إنهم انصار المهدی(عج)؛! آگاه باشید اینان یاران وفادار مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف هستند و تا پرچم انقلاب را تقدیم ساحت اقدس او نکرده اند روی از جهاد بر نخواهند تافت.»