در اشعار فارسی
یک شنبه 19 دی 1389 6:55 PM
| شنیدم هر چه در شیراز گویند | به هفت اقلیم عالم باز گویند |
| آخر ای باد صبا بویی اگر می‌آری | سوی شیراز گذر کن که مرا یار آن جاست |
| کاروانی شکر از مصر به شیراز آید | اگر آن یار سفرکرده ما بازآید |
| خاک شیراز همیشه گل خوشبوی دهد | لاجرم بلبل خوشگوی دگر بازآمد | |
| میلش از شام به شیراز به خسرو مانست | که به اندیشهٔ شیرین ز شکر بازآمد |
| خاک شیراز چو دیبای منقش دیدم | وان همه صورت شاهد که بر آن دیبا بود |
| که یارب پارس را مهد امان دار | به سعدی برج طالع توامان دار |
| خوشا سپیده‌دمی باشد آنکه بینم باز | رسیده بر سر الله اکبر شیراز | |
| به حق کعبه و آن کس که کرد کعبه بنا | که دار مردم شیراز در تجمل و ناز | |
| که سعدی از حق شیراز روز و شب می‌گفت | که شهرها همه بازند و شهر ما شهباز |
| خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش | خداوندا نگه‌دار از زوالش | |
| به شیراز آی و فیض روح قدسی | بجوی از مردم صاحب کمالش |
| نسیم باد مصلی و آب رکن‌آباد | غریب را وطن خویش می‌برند از یاد | |
| نمی‌دهند اجازت مرا به سیر و سفر | نسیم باد مصلی و آب رکن‌آباد |
| اگرچه زنده‌رود آب حیات است | ولی شیراز ما از اصفهان به |
| دوهفته در این نیز بخشید مرد | سوم هفته آهنگ شیراز کرد | |
| هیونان فرستاد چندی ز ری | سوی پارس، نزدیک کاوس کی |
| ز شیراز و از ترف سیصدهزار | شتروار بد اندر آن کوهسار |
| سلام ای شهر شیخ و خواجه شیراز | سلام ای مهد عشق و مدفن راز | |
| سلام ای قبله تقدیس و تقوا | سلام ای قلعهٔ سیمرغ و عنقا | |
| سلام ای شهر عشق و آشنایی | سلام ای آشیان روشنایی | |
| بهار پوستانت بی‌زمستان | دعایت کرده سعدی در گلستان | |
| که یارب پارس را مهد امان دار | به سعدی برج طالع تو امان دار | |
| به تیر این دعا پیر دل‌آگاه | مغول را کرد دست فتنه کوتاه | |
| دل و دل‌بستهٔ ایران توباشی | گل و گلدستهٔ ایران توباشی | |
| اگر من دیهقان یا شهریارم | گدای عشق این شهر و دیارم |
| نشنود از پرده کس آواز من | تا نکند راست لبش ساز من | |
| چند ز شیراز و ز رومم،دگر | رخت به روم آور و شیراز من |
| صفا هونم صفا هونم چه جابی | که هر یاری گرفتم بیوفا بی | |
| بشم یکسر بتازم تا به شیراز | که در هر منزلی صد آشنا بی |
| چشم بگشا و فرق کن آخر | عنبر از خاک و شکر از شیراز |
| بود آیا که دگر بار به شیراز رسم | بار دیگر بمراد دل خود باز رسم | |
| هست راز ازلی در دل شیراز نهان | خرم آنروز که کس بر سر آن راز رسم | |
| برسر مرقد سعدی که مقام سعداست | بسته دست ادب و جبهه قدمساز رسم | |
| همت از تربت حافط طلبم وز مددش | مست و مستانه به خلوتگه اعزاز رسم |
