**داستان های کوتاه و جملات پند آموز**

ستارخان در خاطراتش میگوید: 
من هیچوقت گریه نکردم، 
چون اگر گریه میکردم آذربایجان شکست میخورد 
و اگر آذربایجان شکست میخورد ایران شکست میخورد. 
اما در زمان مشروطه یک بار گریستم. 
و آن زمانی بود که 9 ماه در محاصره بودیم بدون آب و بدون غذا. 
از قرارگاه آمدم بیرون، مادری را دیدم با کودکی در بغل، کودک از فرط گرسنگی به سمت بوته علفی رفت و به دلیل ضعف شدید بوته را با خاک ریشه میخورد، با خودم گفتم الان مادر کودک مرا فحش میدهد و میگوید لعنت به ستارخان. 
اما مادر، فرزند را در آغوش گرفت و گفت:
"اشکالی ندارد فرزندم، خاک میخوریم، اما خاک نمیدهیم."
آنجا بود که اشک از چشمانم سرازیر شد...

زنده و جاویدان باد نام کسانی که بخاطر عزت این مملکت و آب و خاک، جانانه ایستادند...