**داستان های کوتاه و جملات پند آموز**

انسان های تنهایی هستند...
همان هایی را می گویم که یک گوشه برای خودشان زندگی می کنند
نه کسی به یادشان می افتد و نه کسی سراغشان را می گیرد
مگر در مشکلات ، مگر در روزهای سخت
من اسم این انسان ها را چتر نجات گذاشته ام
انسان هایی که بودنشان امنیت و قوت قلب است
انسان هایی که روزهای سخت به سراغشان می روی تا نجاتت بدهند
تا نگذارند سقوط کنی
اما به محض اینکه پایت به زمین رسید،  وقتی آرامش برقرار شد ، وقتی خیالت از سختی ها راحت شد دوباره فراموش می شوند
فراموش می شوند تا مشکل بعدی ، تا سقوط بعدی
همان هایی که وقت مشکلات - وقت سقوط- عزیزترین می شوند و بعد از آن از یاد همه می روند
همان هایی که می دانند فقط برای روزهای سخت هستند
فقط یک منجى هستند و دوباره فراموش خواهند شد اما همیشه هم اینطور نمی ماند
یک روز می رسد دوباره به سراغشان می روی تا نجاتت دهند  تا مثل همیشه تو را از مشکلات و خطرها دور کنند ولی این بار دیگر چتر نجاتشان برای تو باز نمی شود
تو می مانی و یک ارتفاع زیاد
یک سقوط بزرگ از چشم های کسی که هرگز او را ندیدی...

👤حسین حائریان