**داستان های کوتاه و جملات پند آموز**

ما 👤آدم ها استادِ قضاوت کردنِ دیگرانیم. جواب ندادنِ پیام را مغرور بودنشان تلقی میکنیم و زود جواب دادن ها را هم میگذاریم به پایِ بیکار بودن... به کسی که با همه گرم میگیرد انگِ بیش از حد آزاد بودن میزنیم، و کسی که حریمش را حفظ میکند متهم میکنیم به گوشه گیر بودن...کسی که تار مویش یا مچ دستش معلوم است را بی بند و بار میدانیم و با حجاب ها را خشکِ مذهب...
به کسی که از خودش زیاد عکس میگذارد لقبِ خود شیفته میدهیم و وقتی کسی عکسی از خودش نگذارد میگوییم لابد خیلی زشت است...عکس از بیرون رفتن و خوش گذرانی بگذاریم اسمش میشود شو آف و تفریح هایمان را برای خودمان نگه داریم میشویم بیچاره و افسرده است...

زیاد که بخندیم میشویم بی غم و ناراحتیمان را که بروز بدهیم میشویم تو هم که همیشه حالت بد است... عکسِ چشم و ابرو بگذاریم میگویند لابد هنوز نرفته زیر دست جراح و عکس از صورت میگذاریم میگویند لابد هیکلش نتراشیده است... آهنگ خارجی گوش بدهیم میشویم متظاهر و آهنگ فارسی که پخش کنیم بی کلاس... ازدواج که نکنیم میشویم لابد عیب و ایرادی داشته و بله که بدهیم میشویم عجله داشت انگار...
ما 👤آدمها تکلیفمان با خودمان معلوم نیست.‌ اصلا ملاک برای خوب و بد بودن 👤آدم ها نداریم انگار... بعد با همین ملاک های نصفه نیمه که هر روز هم عوضشان میکنیم، می افتیم به جان 👤آدمها و اندازه گیری و برچسب زدن بهشان...

👤فاطمه جوادى