**داستان های کوتاه و جملات پند آموز**

یک نفر دنبال خدا می گشت ،
 شنیده بود که خدا آن بالاست و عمری دیده بود که
 دست ها رو به آسمان قد می کشد .
 پس هر شب از پله های آسمان بالا می رفت ، ابرها را کنارمی زد،
 چادرشبِ آسمان را می تکاند ،
 ماه را بو می کرد و ستاره ها را زیر ورو .
 او می گفت: خدا حتما یک جایی همین جا هاست
 و دنبال تخت بزرگی می گشت به نام عرش ؛
 که کسی بر آن تکیه زده باشد .
 او همه ی آسمان را گشت اما نه تختی بود و نه کسی .
 نه رد پایی روی ماه بود و نه نشانه ای لای ستاره ها.
 از آسمان دست کشید، از جست و جوی آن آبیِ بزرگ هم
 آن وقت نگاهش به زمینِ زیر پایش افتاد .
 زمین پهناور بود و عمیق .
 پس جا داشت که خدا را در خود پنهان کند
 زمین را کند ، ذره ذره و لایه لایه و هر روز فروتر رفت و فروتر
 خاک سرد بود و تاریک و نهایت آن جز یک سیاهی بزرگ چیز دیگری نبود ،
 نه پایین و نه بالا ،
 نه زمین و نه آسمان . خدا را پیدا نکرد .
 اما هنوز کوه ها مانده بود.
 دریاها و دشت ها هم .
 پس گشت وگشت و گشت.
 پشت کوه ها و قعر دریا را، وجب به وجب دشت را.
 زیرتک تک همه ی ریگها را.
 لای همه ی قلوه سنگ ها و قطره قطره آبها را.
 اما خبری نبود
 از خدا خبری نبود ،
 نا امید شد از هر چه گشتن بود و هر چه جست و جو
 آن وقت نسیمی وزیدن گرفت.
 شاید نسیم فرشته بود که می گفت خسته نباش که خستگی مرگ است.
 هنوز مانده است،
 وسیع ترین و زیباترین و عجیب ترین سرزمین هنوز مانده است.
 سرزمین گمشده ای که نشانی اش روی هیچ نقشه ای نیست.
 نسیم دور او را گشت و گفت : اینجا مانده است ،
 اینجا که نامش تویی و تازه او خودش را دید، سرزمین گمشده را دید .
 نسیم دریچه ی کوچکی را گشود ، راه ورود تنها همین بود
 و او پا بر دلش گذاشت و وارد شد .
 خدا آن جا بود .
 بر عرش تکیه زده بود و او تازه دانست عرشی که در پی اش بود، همین جاست .
 سال ها بعد ، وقتی که او به چشم های خود برگشت،
 خدا همه جا بود ؛ هم در آسمان هم در زمین .
 هم زیر ریگ های دشت و هم پشت قلوه سنگ های کوه ،
 هم لای ستاره ها و هم روی ماه