«نفرین نقره ای» سروده مرحوم سیدحسن حسینی

کوهی را به شانه گرفتم

و اندوهی ابدی را

نشانه رفتم                  

خانه‌ام دور می‌شد

و ترانه‌هایم

می‌خشکید            

زنی

چون روزنی عتیق

پیش چشمم

 شکفت

و در گوشم

 رازی گفت

که از افشای آن

چند قرن و چهل سال

 می‌گذشت.

دوباره پیر شدم

و یاد مادرم افتادم

که تداومِ دردهای دلبندش را

 به سینه می‌کوفت

و ناخودآگاه

روح فرزندش را

به آینه‌های مندرس

وصله می‌زد!