مبحث 128 طرح صالحین: «شوخی و مزاح؛ بایدها و نبایدها»

سلام. خواهش میکنم...

مورد شش میگه که "چرا برخی از شوخی بدشون میاد؟"، ولی من از شوخی بدم نمیاد و اتفاقاً شوخی دو طرفه رو می پسندم. اصلاً هم سفت و سخت نیستم. تازه اگر کسی رو اینجوری ببینم بهش تذکر هم میدم که فلانی چرا اینقد خشکی و یا سفت و سختی؟! اما در بعضی برخوردها که بیشتر در فضای حقیقی رخ میده، با توجه به اون موقعیتی که من و اون شخص توش قرار داریم (که قبلاً هم توضیح دادم) بایستی یه حالت جدّی به خودمون بگیریم و در اونجا شوخی اصلاً مناسب نیست.

مورد چهار هم میگه که "چرا برخی شوخی یک‌طرفه رو دوست دارن؟"، اما من تا جایی که اطلاع دارم آدمی نیستم که اهل شوخی یک‌طرفه باشم. توی قسمت قبل هم اشاره کردم. شوخی باید دو طرفه باشه، تا هر دو نفر حال و هواشون عوض بشه و اصطلاحاً سبب انبساط خاطر هر دو طرف بشه.

در تعجبم که شما چجوری به این نتیجه رسیدید که بنده شامل دو بند فوق میشم؟!!!!

به طور کلّی باید بگم که هر دو جنبه "شوخی" و "جدّی" به وضوح در من مشاهده میشه. و نمیشه گفت که حتماً با این عده "جدّی" و با عده دیگه "شوخ" برخورد میکنم. بستگی داره به جایگاه خودم و اون شخص و همچنین موقعیتی که توش قرار داریم. مثلاً در ارتباط با دانشجویان کلاسم حتماً باید جنبه جدّی قویتر باشه و الّا از آدم بالا میشن و توقع نمره خواهند داشت و بی ظرفیتیشون گل میکنه! اما توی همین کلاس برای اینکه جَو از خشکی و یکنواختی دربیاد لازمه که مقداری شوخی هم انجام بشه که خستگی بچه ها دَر بِرِه. کلاسِ خشک، مُفت نمی ارزه! با شوخی سرِ کلاس کاملاً موافقم. اما در حد اعتدال. خب مشخصه که این شوخی دیگه در تمام 1.5 ساعت نیست! در حد 10 دقیقه وسط کلاس یا بصورت گذری در طول تدریس. البته بیرون از کلاس هم با بعضی از افراد کلاس که واقعاً درسخون و با تربیت و باجنبه هستن و آدم ازشون و از رفتارشون و از روش و مَنِششون خوشش میاد، خب علاوه بر رفت و آمد، شوخی هم میکنه. ولی با بعضی از افرادِ همین کلاس، نباید اصلاً شوخی کرد. چون خود آدم ضرر میکنه. بدلیل اینکه بی جنبه هستن (نه اینکه ناراحت میشن، نه) بلکه از این موضوع سوء استفاده میکنن و بدون هیچ تلاشی آخر ترم آدمو با درخواست نمره بیجا مستأصل میکنن. پس باید حواسمون باشه که با چه کسی شوخی میکنیم و باهاش ارتباط برقرار میکنیم.