پاسخ به:مبحث 128 طرح صالحین: «شوخی و مزاح؛ بایدها و نبایدها»
دوشنبه 9 اسفند 1395 10:45 PM
به نام خدا
یک. میونه شما با شوخی چطوره؟ در یک خط توضیح بدین.
با شوخیِ معتدل که به‌دور از تمسخر و خجالت‌دادن افراد باشه، هیچ مشکلی ندارم.
شوخیای خُنُک رو هم دوس ندارم. نه دوس دارم روی کسی پیاده کنم و نه دوس دارم کسی روی من پیاده کنه.
دو. اسلام در مورد شوخی چه فرموده؟
اسلام با شوخیای که یه سری مشخصات داشته باشه، موافقه، از جمله: شوخیِ بجا، شوخیِ به‌دور از باطل و بدونِ ناسزاگویی، مفرّح و شادی‌بخش برای هر دوطرف یا کلّ جمع، به‌دور از تمسخر و آزار دیگران، حفظ شأن و منزلت افراد، در حدّ اعتدال و به‌دور از افراطی‌گری که سبب سبک‌شدن فردِ شوخی‌کننده و اون محفل نشه.
سه. چنانچه آیات، روایات و سخنانی در مورد شوخی و شوخ طبعی سراغ دارید، ذکر کرده و سپس در موردش توضیح بدین. اینطور نباشه که کپی-پیست باشه منحصراً.
امام كاظم عليه السلام: «باديه‌نشينى بود كه نزد رسول خدا (صلى الله عليه و آله) مى‌آمد و براى آن حضرت هديه مى‌آورد و همان‌جا مى‌گفت: پول هديه ما را بده و رسول خدا (صلى الله عليه و آله) مى‌خنديدند. آن حضرت هرگاه اندوهگين مى‌شدند، مى‌فرمودند: آن باديه‌نشين چه شد؟ كاش نزد ما مى‌آمد.»
این روایات و سایر روایت‌هایی که در مورد شوخی مطرح شده، نشون میده که ائمه ما هم دوست‌دار و طرف‌دار شوخی بودن. اما نه هر شوخیای! شوخیای که احترام فرد حفظ می‌شد و بر حق بود. مایه شادی خود اون بزرگواران و اطرافیان بود. ائمه(علیهم‌السلام) افرادی خُشک و سِفت نبودند. بلکه به‌دنبال مهربانی و شفقت و محبت بودن، اما نه از راه باطل. از راه درست و الهیش.
چهار. چرا برخی شوخی یک‌طرفه رو دوست دارند؟
بعضی افراد دوس دارن که خودشون با بقیه شوخی کنن و هر چی می‌خوان بگن ولی نوبت خودشون که میشه نباید کسی باهاشون شوخی کنه! خب این خیلی به‌دور از عدالته. شاید خودبین و خودبرتربین هستن. فک میکنن خیلی بزرگ و شریفَن! همه ما از این مدل آدمای نَچَسب دیدیم. و واقعاً هم در این مواقع زور به آدم میاد! تا جایی که امکا‌ن‌پذیر باشه نباید به اینطور آدما محل گذاشت!
واسه كسي خاك گلدون باش،
كه اگه به آسمون رسيد،
بدونه ريشه‌اش كجاست ...
