اشعار عید مبعث

 شاعر : محمود ژوليده

دُردى كِش بلاى تو ام يا محمدا

ديوانه ولاى تو ام  يا محمدا

گويند هركه را تو بخواهي بلا دهي

مستانه بلاى تو ام  يا محمدا

بيمارم و نگاه تو اعجاز مي كند

مبهوت چشمهاى تو ام  يا محمدا

من از ازل در عافيتم زان كه تا ابد

در سايه لواى تو ام  يا محمدا

مولاست بنده تو و  من بنده علي

من ، بنده خداى تو ام  يا محمدا

اى اسم اعظم اسم تو يا احمدا مدد

وى قلبها طلسمِ تو يا احمدا مدد

اى مكه از فروغ تو پاينده   احمدا

مِهر و قمر ز روى تو رَخشنده  احمدا

اى كِسوت خِتام رسالت به راستى …

بر قامت رساى تو زيبنده  احمدا

كو دايه اى كه كامِ تو را مايه اى دهد

بر دايه ات ، تو دايه بخشنده احمدا

ساطِع شود چو نور ز پيشانى ات  شود…

خورشيد از جمال تو شرمنده احمدا

رضوان و حوريان و همه خازِنانِ آن

حيرانِ آن تبسُّمِ تابنده احمدا

گويا نمك زخنده تو آفريده شد

دريا به وجد رفت و نمكزار ديده شد

وقتى سخن ز كشف و كرامات مى شود

كَسرى تو را گواهِ  مقامات مى شود

اينجا سخن ز خشت و سرشت و بهشت نيست

جنت يكى تو را ، ز كرامات مى شود

اى نسلِ تو ستاره دنباله دارِ عشق

روشن رَهت ز نورِ علامات مي شود

حُبِّ تو را چگونه شود  شعله كارگر

آتشكده ز ديدنِ تو مات مي شود

اى هادى سُبُل نرود هر كه راهِ تو …

بى شك دچار رنجش و طامات مى شود

اى سنگِ سخت زير قدومِ تو نرمِ نرم

دلهاى ماخَلَق به وجودِ تو گرمِ گرم

اى مايه ازل و ابد ، آيه شَرَف

انسانِ كامل ، اى به بشر مايه شرف

خورشيد جاودانى و بي سايه اى ، ولي

افكنده اى به كون و مكان سايه شرف

ايمانِ تو ، پيمبري تو ، كتابِ تو

اسلامِ تو نباشد بر پايه شَرَف

اينك پس از گذشتنِ دهها هزار سال

ايران شده از دعاي تو همسايه شرف

تو ماندى و ، عدوي فرومايه ات ، نمانْد

اى تا اَبَد ولاي تو سرمايه شرف

عالم ز تو تصرّفِ هستي گرفته است

دلها ز تو تشرّفِ مستي گرفته است

در شعرِ عشق و عقل ، اميرِ غزل تويي

در خُلق و خوى و عاطفه ، حُسنِ اَزَل تويي

ديباچه امانت و ديوان عاشقي

تأويلِ حمد و آيه بيت الغزل تويي

در وحدتِ كلام ، اگر لم يلِد خداست

در محور معانى آن ، لم يزل تويي

غارِ حَراسْت ميكده حق شناسى ات

در خانه ولاى على ، مُعتزَل تويي

چونكه دلت سِرشتْ خدا ، بر گِلت نوشت

زيبا تويى ، جميل تويى و گُزَل تويي

كامل ترين محبتِ ما نذرِ مقدمت

جان و جهان و باغِ جنان بذرِ مقدمت

حقِّ تو را به شيوه عاشق ادا كنيم

دِين تو را به رسمِ شقايق ادا كنيم

اُمُّ القُرى به يمنِ تو مَهدِ تشيع است

حقِّ تو را به حضرت صادق ادا كنيم

اى عقلِ كُل ، سلوك ، چو زاهِق نمى كنيم

سِيرِ تو با مُلازمِ لاحِق ادا كنيم

در معركه چو امر تو دائر شود به حَرب

تكليف را به كُشتن فاسِق ادا كنيم

با دشمنان برائتِ دل را وفور كن

تا دِين خود به نعمتِ رازق ادا كنيم

در بندگى اگر صَنَما ، لايقت شويم

در شيعگى شهيدِ رهِ صادقت شويم