اشعار ولادت حضرت رقیه (س)

اين كيست كه بهشت شده رو نماي او

قصري هزار آينه شد سرسراي او

آميخته به عصمت و توحيد و معرفت

زرّينه خشت محكم اول بناي او

بانوي ماهتاب دميده است تا فقط

هنگام خواب قصه بگويد براي او

سمت نگاه مشرقي اش صبح دائم است

خورشيد سالهاست نشسته به پاي او

عطر هزار باغچه گل در ترنّمش

شهر بهار ساكن سبز هواي او

آئينه تداعي لبخند فاطمه است

انگار روبرو شده با خنده هاي او

وقتيكه از سپر مدينه طلوع كرد

خورشيد زندگاني خود را شروع كرد

از شاخه طلايي طوبي كه چيده شد

در ساق عرش عطر رهايي وزيده شد

در صُلب سيب مهر تبلور نمود و بعد

در پوشش طهارت محض آفريده شد

شيوا ترين سلام سپيده به آفتاب

در لحظه تلألوء سبزش شنيده شد

تلفيقي از هدايت و نور است اين شهاب

خطي كه روي صفحه ظلمت كشيده شد

قبل از شروع خلقت عالم كمال يافت

آنروز متصّف به صفات حميده شد

اشراق مهر سجده به خاك زمين اوست

تكوين عشق ، معجزه كمترين اوست

صبح ولادتش همه جا عطر سيب داشت

گل بانويي كه ايل و تباري نجيب داشت

نيلوفر عفاف به قنداقه اش دخيل

گلبوسه نسيم زعطرش نصيب داشت

مي آمد از طراوت گلخانه خدا

بيخود نبود رايحه اي دلفريب داشت

شيرين زبان قافله نازدانه ها

تن پوشي از حرير پر عندليب داشت

از وقت آفرينش نور مطهرش

با نام پاك فاطمه اُنسي عجيب داشت

تنها سه ماه آخر عمر سه ساله اش

اندازه سه قرن فرازو نشيب داشت

مصطفی متولی