اشعار ولادت حضرت رقیه (س)

يا حضرت رقيه سلام الله

بهار رويش او را به صحن گلها خواند

نسيم آمدنش را به گوش دريا خواند

شبي كه آمد و گل شد،سپيده ميباريد

فرشته بر قدم نو رسيده ميباريد

طلوع ِ طلعت او را بنفشه آذين بست

هزار دسته شقايق هزار نسرين بست

سحر ستاره ي گل را به باغها پاشيد

زمين غبار رهش را به آسمان بخشيد

هزار خرمن خوش رنگ خوشه ي خورشيد

هزار دامن گل از هزار ياس ِ سپيد

چه دلنشين و شگفت و چه ناز و زيبا گفت

شبي كه غنچه ي لب را گشود و بابا گفت

طراوتِ نفسش جان به باغبان ميداد

تبسمش به خداوند عشق جان ميداد

گرفت تنگ در آغوش و بوسه افشاندش

چو جانِ رفته ز تن روي سينه خواباندش

دوباره آتش شوقش ز دل زبانه گرفت

شكفت خنده ي ارباب و اين ترانه گرفت

بگو دوباره قرارم بگو بگو بابا

ستاره ي شبِ تارم بگو بگو بابا

چه عاشقانه به گوش سماء، ثريا گفت

دل از حسين ربود و دوباره بابا گفت