.ღ خــلوت با خــدا... ღ.

به نام خدا

نمی خواهم گله و شکایت کنم همه کس بی کسی هایم!
نمی خواهم از نارضایتی بگویم که رضایم همه در رضای توست!
اینها که می گویم را به پای درد دل بگذار و دلتنگی
می دانم که می دانی ، می گویم تاکمی خلاص شوم از اینهمه بی قراری!
تو تنها آشنایم هستی که وقتی با تو از دلتنگی میگویم ، بدون آنکه حرفهایم را چماق کنی و بر سرم بکوبی ، لحظه به لحظه در بی قراری هایم شریک می شوی و آنقدر دل به دلم می دهی تا آرامم کنی!
نمی دانم چرا گاهی یادم می رود که تو را دارم و دلم به قاعده چندین رودخانه ، باران اشکش را پشت دیوارهای سرسخت پلکانم ذخیره میکند!
نمی دانم ! می گویند اشک هایت باشد برای روز مبادا!
روز مبادا مگر کی می رسد؟
به قول شاعر که میگفت : در تقویم هیچ روزی به نام روز مبادا نیست!
روز مبادا مگر غیر از روزی است که تو را گم میکنم و دل خوش به یاد دوستانم می شوم که گاهگاهی ، ماهی، سالی، قرنی شاید یاد این طهور گرفتار در غمها را بکنند؟
روز مبادا مگر غیر از روزی است که به خیال خودشان می خواهند از دردهایم بکاهند اما برعکس تبر می زنند بر ریشه همه امیدهای کال من ؟
روز مبادا همان روزی است که تو نیستی!
گاهگاهی که دلم تنگ می شود برای تو ، و ذهنم قادر نیست این واقعیت را درک کند ، شروع به مرور خاطرات روز و هفته و ماه و سال میکند تا ریشه اینهمه اضطراب را بیابد!
می کاود و می کاود و می کاود!
در آخر هم می یابد ؛ گاهی داغ فراق دوستان ، گاهی غصه مرگ عزیز تازه ازدست رفته ، یا چه میدانم نمره ، کلاس ، کتاب ، سوال بی جواب...!
همه اینها هست و همه اینها نیست بهانه اینهمه دلتنگی!
بهانه تویی ! اصل تویی ! از ابتدا هم اصل تو بودی و جواب تو بودی برای همه سوالهای بی پاسخم!
وقتی تو نیستی 
نه هست های ما چونانکه بایدند
نه بایدها....
بهانه این است که من هنوز نتوانسته ام آرام گاه دل آرامی برای گریه هایم بیابم.
شاید هم یافته ام اما گاهی آدرسش را فراموش میکنم.
ای دلیل باران
ای سرسبزی دشتها از تو 
ای آرامش آسمان
ای خروش طوفان از تو 
ای همه کس
ای تنها
ای تنهای تنها
مرا لحظه ای در تنهایی و حسرت رها مکن
من فقط تو را می خواهم و در خودم فقط تو را می جویم.
پناهم باش که ستون بی پناهی دلم شکسته است!!!