اشعار شب یازده (شام غریبان)

  امان از دل زينب(س)

چگونه با که بگویم دو دل جدا ماندند

که پاره های دلم بین بوریا ماندند

چگونه با تو بگویم که نوزده کودک

ز جمع قافله ي خواهرِ تو جا ماندند

یکی دو تا که در آن شب درون خیمه و دود

میان حلقه ی آتش به شعله ها ماندند

یکی دو تا که زمان هجوم جان دادند

و چند تای دگر زیر دست و پا ماندند

دو طفل در بغل هم ز درد دق کردند

دو طفل موقع غارت ز ما جدا ماندند

یتیم های تو را جمع کردم اما از

فشار حلقه ي زنجیر بی صدا ماندند

چو گیسویت که به دست نسیم میپیچید

طناب گرد گلوی یتیم میپیچید