اشعار شب یازده (شام غریبان)

اشعار شام غریبان – داود رحیمی

زقعر گودی مقتل به عرش تابیدی

رضا شدی به رضای خدا و خندیدی

عزیز من چه لباسی است بر تنت کردی؟

 به جای گل پر نیزه است اینکه پوشیدی

تمام هستیِمان را عدو به غارت برد

 مرا به دست که دادی که تخت خوابیدی؟

سرت که رفت تنت ماند و نعل این اسبان

کبود مثل شبی، چون جدا ز خورشیدی

شدی تجلی حق و حکایت موسی

خدا به جسم تو تابید و بعد پاشیدی

زمین کِنِس شد و یک قطره هم نزد بالا

چقدر پا به زمین زیر تیغ کوبیدی!

تمام دشت تنش را به جسم تو مالید

 به دست نعل خودت را به دشت بخشیدی

و تیغ هم ادبش کار دستمان داده

مصیبتی شده این حنجری که بوسیدی!

داود رحیمی