چرا حواسمان نیست؟

چرا حواسمان نیست؟

واقعاً چرا حواسمان نیست که هرروز بیش از دیروز داریم عقب می ریم. چرا حواسمان رو جمع نمی کنیم که انقدر چشم و هم چشمی نکنیم. انقدر دم دمی مزاج نباشیم. انقدر رو ندیم به بیگانگان که سوارمون نشن. انقدر دنبال خوش گذرونی های پوچ و زودگذر نباشیم.

ای کاش حواسمان رو جمع می کردیم که قدر انقلابی که انقدر کشته داده رو بدونیم. انقلابی که با این زحمت بدست اومده. نگیم به ما چه رفتن تظاهرات کردن می خواستن نرن. اگه نرفته بودن حالا معلوم میشد که وضعی داشتیم. ای کاش قدر امنیتمون رو می دونستیم. ای کاس با حواس جمع می رفتیم سراغ شبکه های مجازی تا یه عکس نامربوط یا یه تبلیغ نامربوط یا یه فیلم غیر اخلاقی نتونه ما رو از خود بیخود کنه. نگیم نگذارن اینارو. خدا به ما عقل داده اونا گذاشتن ما نبینیم می تونیم که، نمی تونیم؟ واقعاً نمی تونیم. آدم هرچی که جلو چشمش باشه رو که نباید ببینه. باید یاد بگیریم چشممون رو، رو حروم ببندیم. اینکه میگن آدم باید از همه جا و همه چیز سردربیاره و همه چیزو بدونه خیلی خیلی اشتباهه. خیلی از این مسائل مزخرفه. ولی چون جدیده می خونیم و می بینیم و برای بقیه زودتر و با هیجان بیشتر تعریف می کنیم که تو روایت کردنش اول باشیم متأسفانه فرهنگش رو نداریم. که اگر هم دیدم حیا کنیم و بروز ندیم. تا بیگانگان از رو برن. تا بفهمن که ما بیدی نیستیم که با این بادها بلرزیم. نه اینکه هنوز بادی وزیده نشده براشون بلرزیم و غش کنیم. خدا بهمون رحم کنه انشاالله.