آیا همه ی احکام باید در قرآن بیان میشد؟

پرسشگر محترم، از اشکال هاي عمده وارد بر شما اين است که همچون بسياري از گذشتگان و معاصران مي خواهيد همه چيز را در قرآن بيابيد؛ در صورتي که در قرآن همه چيز آمده ،ولي همه کس نمي تواند همه چيز را از قرآن دريابد.اين فقط کار مخاطبان اصلي قرآن ،يعني رسول خدا به تعليم خدا  و امامان به تعليم پيامبر است که همه چيز را در قرآن مي يافتند.

اما اين که نوشته ايد  در مورد مهر و تسبيح و طريق ايستادن چيزي نفرموده، عرض مي کنيم که  متوجه نشده ايد  و چون متوجه نشده ايد، نبايد بگوييد که قرآن چيزي نفرموده است. اگر بخواهيد بدانيد قرآن چه مطلبي فرموده است، بايد به محضر پيامبر و امام يا شاگردان تربيت شده مکتب آنان مراجعه کنيد و بپرسيد تا ياد بگيريد که قرآن در اين زمينه ها سخني دارد يا نه؟

در مورد جهت ايستادن مگر قرآن نفرموده" هر جا بوديد به سوي کعبه رو بچرخانيد؟(فلنولينک قبله ترضاها فول وجهک شطر المسجد الحرام و حيث ما کنتم فولوا وجوهکم شطره)؟

اما در مورد سجده قرآن فقط افتادن و پيشاني نهادن بر زمين و خاک و "وجه الارض" را خواسته است . در سنت و سيره پيامبر که قرآن ايشان را به عنوان مفسر و مبين خود معرفي کرده، ديده نشده پيامبر بر فرش يا لباس سجده کند، بلکه بر زمين و خاک و ريگ و حصير سجده کرده است . الان چون مساجد فرش شده اند و نمي توان بر زمين سجده کرد و سجده بر فرش هم در سنت پيامبر ديده نشده،  هنگام سجده بر قطعه اي خاک يا سنگ يا گياه غير خوردني و ...امثال آن ها که در روي زمين يافت مي شوند، سجده مي کنيم و اين عين بيان قرآن است.

در مورد تسبيح خدا گفتن بعد از نماز، دستور قرآن و روايات فراوان است  . از قديم هم مرسوم شده براي رعايت شماره هاي ذکر ها و تسبيحات، نخ هاي گره زده يا سبحه هاي گلي استفاده کرده اند . کم کم اين تسبيح هاي سنگي و گلي و پلاستيکي مورد استفاده واقع شده ، همه وسيله اي براي رعايت عدد ذکر ها است که در روايات از پيامبر رسيده است و خود اين تسبيح ها هيچ موضوعيتي ندارد.

 همه اين ها ريشه قرآني دارد ، ولي بايد اهل قرآن اين مطالب را از قرآن استباط کنند . هر کس نمي تواند با مراجعه به قرآن همه اين مطالب را در يابد.

قرآن و رسول خدا به شدت با بدعت مبارزه کرده اند . بدعت يعني چيزي را از دين شمردن ،بدون اين که ريشه قرآني يا روايي داشته باشد. شکل و عدد و کيفيت عبادات را بايد خدا و رسول خدا تعيين کنند .هيچ کس حق ندارد چيزي بر آن بيفزايد يا از آن کم کند. کساني که در عبادات چيزهايي افزوده اند که به دستور خدا و پيامبر نبوده و  به نظر ديگران پسنديده آمده، در عبادت تصرف نابجا کرده و مرتکب بدعت شده و عبادات شان مطابق دستور خدا و پيامبر نيست و باطل است.. مثلا با دست بسته و بر سينه نماز خواندن چون به دستور خدا و پيامبر نيست، باطل و غلط است.کسي حق ندارد بگويد اين گونه بهتر و با ادب سازگارتر است و اين گونه نماز بخواند. خدا و رسول بهتر مي دانند که چه صورتي زيباتر و پسنديده تر است يا در وضو به جاي مسح پا که دستور قرآن است، حق نداريم پا ها را بشوييم و اين کار را با نظافت سازگارتر بدانيم . کساني که مي خواهند نظافت را هم به خوبي رعايت کنند، بايد طبق دستور قرآن و پيامبر وضو بگيرند و روي پاها را مسح کنند . بعد براي رعايت نظافت که پسنديده است، پاهاي شان را بشويند. شستن غير از وضو است و منعي هم ندارد بلکه چون براي رضاي خدا و پاک و تميز بودن در نماز است، ثواب هم دارد.

 اگر نماز افرادي را باطل مي شماريم، چون  در نماز يا مقدمات نماز رفتارهايي مي کنند که بدعت است و ريشه در قرآن و بيان رسول ندارد و بدعت هم باطل کننده عبادت است.

در نماز هم بايد لباس و مکان و آب وضو مباح و حلال باشد . با لباس دزدي يا در مکان دزدي يا مکاني که صاحبش راضي نيست ،نمي توان نماز خواند . عالمان اين مطالب را تذکر داده و در رساله ها نوشته اند. در ضمن نبايد نماز مشتمل بر بدعت  باشد. همه موارد بايد رعايت شود .همچنان که بدعت در نماز باطل کننده است، دزدي بودن لباس و آب وضو و مکان نماز و...هم باطل کننده است . اين ها هم گفته شده و نبايد بعضي را گفت و از بعضي صرف نظر کرد.

منبع: t-pasokhgoo.ir