با توجه به اخبار و روایات متفاوتی که در این مورد وجود دارد، نمی‌توان پاسخی قطعی در این زمینه ارائه کرد:
1. «عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) قَالَ: إِنَّمَا کَانَ لَبْثُ آدَمَ وَ حَوَّاءُ فِی الْجَنَّةِ حَتَّى أُخْرِجَا مِنْهَا سَبْعَ سَاعَاتٍ مِنْ أَیَّامِ الدُّنْیَا حَتَّى أَهْبَطَهُمَا اللَّهُ مِنْ یَوْمِهَا ذَلِکَ»؛[1] رسول خدا(ص) فرمود: مدت اقامت آدم و حواء در بهشت تا آن‌گاه که بیرون رانده شدند، فقط 7 ساعت از روزهاى دنیا بود که خداوند در همان روز اول آنان را به زمین فرود آورد.
2. «عن عبد الله بن سنان قال سئل أبو عبد الله (ع) و أنا حاضر- کم لبث آدم و زوجه فی الجنة حتى أخرجتهما منها خطیئتهما فقال: إن الله تبارک و تعالى نفخ فی آدم روحه- بعد زوال الشمس من یوم الجمعة ثم برأ زوجته من أسفل أضلاعه، ثم أسجد له ملائکته و أسکنه جنته من یومه ذلک، فو الله ما استقر فیها إلا ست ساعات فی یومه»؛[2] عبد الله سنان می‌گوید در جلسه‌ای که من حاضر بودم از امام صادق(ع) در مورد مدت اقامت حضرت آدم و حوا(ع) در بهشت سؤال شد، امام فرمود خدای متعال روز جمعه بعد از زوال خورشید از روح خودش در آدم دمید پس از آن حوا را از پایین‌ترین دنده‌اش آفرید، پس از آن ملائکه بر او سجده کردند در همان روز آنان را ساکن بهشت نمود، به خدا سوگند در بهشت نماندند، مگر شش ساعت در همان روز.
[1]. ابن بابویه، محمد بن على، خصال، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، ج 2، ص 397، جامعه مدرسین، قم، چاپ اول، 1362 ش.
[2]. عیاشى، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، محقق، مصحح، رسولى محلاتى، هاشم، ج 2، ص 10، المطبعة العلمیة، تهران، چاپ اول، 1380ق.
