جانبازان و ايثارگران دفاع مقدس

جانباز  سهراب  نادري

قامت بلند و رشيدي داشت ،بزرگي از تبار سربازان روح‌الله(ره)، سال‌ها بود كه از آن‌ها مي‌گفتم و مي‌نوشتم، اما تاكنون اين‌چنين مجذوب معرفت هيچ‌كس نشده بودم. با عصا وارد اتاق شد و هر از گاهي سرفه كوتاهي كه سكوت حاكم در فضاي اتاق را مي‌شكست .نجابت چشمانش مرا به ياد آن روزها انداخت كه مردان سپاه توحيد چشم در چشم خورشيد داشتند و زميني نمي‌انديشيدند با صدايي گرفته لب به سخن گشود:«سهراب نادري متولد سال 1331 هستم، با آغاز جنگ تحميلي به جنوب كشور رفتم و فرماندهي گردان جندالله را بر عهده گرفتم....»
براي چند ثانيه سكوت كرد. به سختي نفس مي‌كشيد. مي‌دانستم غريب ديار عشق است و زخم خورده سال‌هاي بي‌قراري.
هر دو پا، لگن سمت راست، چشم چپ، شكم، قلب، ريه، بدني پر از تركش و سرانجام جراحات شيميايي.....
خواستم، لحظه به لحظه آن روزها را برايم بازگويد، اما آرام و صبور گفت:«احساس سوختن به تماشا نمي‌شود، بايد بسوزي تا ببيني چه مي‌كشم».
به خودم آمدم. من سال ها از شعله آتش دور بودم، سال ها در سايه امن نگاه خسته او زيسته‌ام و در پناه خون برادران عزيز او روزگار را به شب رسانده‌ام.
اما آيا حرمت سال‌ها درد و رنج و خون او را حفظ كرده‌ام، كاش همه ما به زير پايمان نگاه كنيم شايد هم‌اكنون براي اندك متاعي از دنياي فاني پا بر خون هزار لاله عاشق گذاشته باشيم.....

 منبع: مصاحبه تلفني باجانباز