جانبازان و ايثارگران دفاع مقدس

جانباز  سيدرمضان  صالح نژاد

شايد هنوز نوزده سالم تمام نشده بود كه دو پايم را از دست دادم و روي صندلي چرخدار ادامه ي زندگيم را به اين سو و آن سو سر خوردم» عمليات ظفر يك بود كه برايش اين اتفاق افتاد. شايد اول‌هاي عمليات شايد هم وسط هايش، چه كسي مي‌داند؟ آن گاه كه روي زمين افتاده، توي سرش چه مي‌گذشته و در فكر چه بوده است؟
باز هم جز خدا هيچ‌كس از دل بزرگ سيد رمضان صالح‌نژاد خبر ندارد. چشمان خسته و دستان مهربانش خيلي به دل مي‌نشيند و آن قدر آرامش را در فضا متصاعد مي‌كند كه دلت مي‌خواهد آرام بنشيني و به حرف هايش گوش بدهي. وقتي مي‌گويد:«متولد سال 45 هستم. پاهايم را به صاحبان اصلي‌اش برگرداندم و حالا با دست هايم زندگي مي‌كنم».
مي گويد:«ده مدال جهاني دارم» « 4 طلا، 5 نقره، يك برنز» يك سال هم در مسابقات پاراالمپيك جهان از بين 64 نفر اول جهان، چهارم شدم و ركورد تازه‌اي به نام ايران عزيز ثبت كردم» از سفرهايش به استراليا، اسپانيا، اتريش و انگلستان حرف مي‌زند، از اين كه همه او را معلول مي‌دانند، و معلوليت در بين مردم مساوي است با نيازمندي. اين جمله ها را با قدرت بيشتري مي‌گويد. مي‌گويد كه همه بدانند سيدرمضان بدون پاهايش استوار ايستاده و مهرورزي را وظيفه‌ي خويش مي‌داند.
بعد از اين همه سختي و دست و پا زدن، با زني آرام و بزرگوار كه هم‌كفّ و هم مسير با يكديگر بودند ازدواج كرد. در آغازينه‌ي اين پيوند الهي براي همسرش از تمام ناتواني‌ها و ضعف‌هاي جسمي‌اش سخن گفت و حالا كه نتيجه‌ي سبز اين گلستان سه فرزند و يا سه انسان كامل است. او مي‌گويد:«جانباز اصلي همسرم است كه در تمام اين سال ها مرا تحمل و درك كرده است».
حالا كه مربي تيم شده و دانشجو دارد، مي‌تواند به همه ياد بدهد كه مردانگي و استواري بدون پا چه طور است. به همه مي‌آموزد كه به اربابش اباالفضل العباس (ع) اقتدا كرده و بي‌دست، بي‌چشم و بي سر عاشقانه به ديدار محبوبش مي‌شتابد.... اين‌ها را بلند مي‌گويد تا همه بدانند او جانباز 70 درصد است و در كمال نشاط روح و آرامش درون، روزگار مي‌گذراند و به رحمت پروردگارش دل بسته است.

 منبع: مصاحبه تلفني باجانباز