جانبازان و ايثارگران دفاع مقدس

جانباز  سيدكاظم  سيدرضايي

سيد كاظم سيد رضايي غربت و خستگي چشم هاي اشك آلودي است كه اينك در سكوت هبوط كرده و دعا مي‌كند كه مولايش بيايد. سيد كاظم دست به سوي غير دراز نمي‌كند و لبخند مي‌زند اما غريبي دل شكننده‌اي هميشه همراه اوست. عشق بازي تا كجا؟ مگر سيد كاظم چيز ديگري براي ادامه دادن دارد؟ او كه اينك گوشه‌ي خانه نشسته ، يك تركش توي سرش مي‌جنبد و يك سمت بدنش كاملاً‌ لمس است و نمره‌ي جانبازي‌اش 70 درصد است. فقط خلصه اي از عشق را برايت مجسم مي‌كند كه با يك قطره اشك همه چيز را در ديباچه‌ي قلبت بگذاري و بگذري از دنيا و متعلقاتش.
تو مي‌شناسي آدمي را كه تحصيلاتش را رها كند و 19 سال طعم خنده‌هايي را بچشد كه تو تا به حال شايد آن را توي اين شهر شلوغ يك بار هم نچشيده باشي؟ با يك تكه نان به جبهه برود و رعنايي و كمالش را بدهد و بازگردد.
سه ماهي توي بيمارستان شريعتي تهران بماند و بعد دوباره بيايد و اين جا زندگي كند .....نه......با زندگي و مشقاتش بجنگد......
شايد سيد كاظم آمده است براي جنگيدن. سال 1370 ازدواج مي‌كند و ثمره‌ي زندگي‌اش يك فرزند پسر و يك فرزند دختر است. بچه‌ها مي‌دانند بابا مهربان است اما اگر گاهي بدخلقي هم مي‌كند مي‌گذارند به پاي جنگيدنش، چرا كه ساحت جنگ هيچ‌گاه دور از ساحت خشم نبوده است.
در لحظات ملال‌آور اين روزهاي سرد و شلوغ و آلوده، اگر بغض راه گلويت را گرفت و توي دلت گفتي:«واي از اين دنياي بدون عشق» سيد كاظم را به خاطر بياور و بدان كه او هنوز بين آدم‌هاي اين شهر توي خانه‌ي كوچكي كه پر از گلدان است نفس مي‌كشد. و صبح به صبح آب دادن شمع‌داني‌ها را نگاه مي‌كند. تو تنها نيستي خدا هنوز آدم‌ها را دوست دارد.
شايد به خاطر سيد كاظم ...... شايد.................

 منبع: مطالب ارسالي ازمدرسه روشنگرشاهد