جانبازان و ايثارگران دفاع مقدس

جانباز  ميرزامحمد  سلگي

دلي داشت به وسعت دريا و اراده‌اي كه خستگي نمي شناخت، نام او آميخته شده بود با عمليات و رزم.از اولين روزهاي حضور بچه‌هاي استان در مناطق غرب، او شمع سنگرهاي خاكي بچه‌هاي نهاوند بود.
پاهاي تاول زده، او را از برف‌هاي حاج عمران عراق تا زمين ترك‌خورده و تشنه ي شلمچه نقش استقامت مي‌زد.خستگي را نمي‌شناخت. آخرالامر هر دو پاي او در مقابل اراده‌اش كم آوردند و بر فراز يكي از قله‌هاي شهر ماووت عراق ماندند.اما او نماند.
وقتي كه در آخرين روزهاي جنگ،‌منافقين با حمايت ارتش بعث عراق به تنگه ي مرصاد رسيدند، در اوج آتش و گلوله، بچه‌هاي بسيجي برانكارد كسي را از زير ارتفاع به سختي به بالاي قله مي‌بردند.روي برانكارد فرماندهي نشسته بود كه پا نداشت،‌اما با سرانگشت اراده ي او لشگريان انصارالحسين هدايت مي‌شدند.
وقتي كه برانكارد به خط‌الرأس قله رسيد،‌ او مثل ستيغ قله بود و همه ي جبهه زير گام‌هاي او. و اگر امروز فرماندهان و سرداران شهيد استان همدان و آسمان مرداني چون شهيدان اميري، چيت‌سازيان، اسلاميان، ستار ابراهيمي، شكري‌پور، عين‌علي، ترك در ميان بودند، با كلماتي از جنس صداقت، حديث بزرگ مردي حاج‌ميرزا محمد سلگي را روايت مي‌كردند.‌
او در ميان ماست قدردان او باشيم.