جانبازان و ايثارگران دفاع مقدس

جانباز  سيدرضا  حسيني

دلم مي‌خواست از نزديك ببينمش. در اخبار شنيدم: « جانباز دلاوري در راستاي دفاع از دستاوردها و منافع ملي و اعتراض به سياست‌هاي استكباري و استعماري انگليس و غرب و اعتراض به قطع نامه ي شوراي حكام در مقابل سفارت انگليس در تهران تحصن كرد. » بالاخره او را در اتاق 110 بيمارستان پيامبران (ع) پيدا كردم. دو ساعت بعد به اتاق عمل مي‌رفت. 30 مرتبه مجروح شده بود. دست‌ها، پاها، كتف‌ها، پشت، پهلو، سر و سينه و 58 تركش هديه ي رژيم بعث را به جان خريده بود. خودش مي‌گويد: « 38 تركش آن را مي‌توان آبرومندانه " تركش " نام گذاشت. در عمليات كربلاي 5 مجروح شدم.
در مناطق شلمچه، فكه، پنجوين و پيران شهر پنج بار شيميايي شدم. » عفونت ريه به صورت چشمگيري در بدنش افزايش يافته و عفونت به خون هم سرايت كرده است. قند و چربي نيز به شدت افزايش يافته. افزايش قند، بينايي او را كم كرده بود و افراد را از فاصله ي دور نمي‌شناخت. هر از چند گاهي، به مانيتور لب‌تاب نگاه مي‌كند و به فكر فرو مي‌رود. من هم به مانيتور نگاه مي‌كنم؛ تصويري از همرزمانش است كه براي عيادت آمده بودند. كنار كامپيوتر؛ عبا، سجاده و تسبيح گذاشته؛ دوباره نگاهم به سيدرضا بر مي‌گردد. دست‌ها، بازوها، انگشتان و پاهاي او همه، زخم و بخيه زده شده بود. هيچ رگي در بدن او نمايان نبود و پزشكان براي يافتن رگ، جاي‌جاي بدن او را جستجو مي‌كردند.
پرسيدم: براي چه آن روز مقابل سفارت انگليس رفتي؟ آهي كشيد و گفت: جانبازان به فراموشي سپرده شده‌اند و خودشان نيز اين را باور كرده‌اند و حضورشان در صحنه كم‌رنگ شده است.
آمدم تا بگويم جانبازاني كه حال بهتري دارند، بايد به صحنه بيايند و تكليف اين است كه نگذارند به فراموشي سپرده شوند. سيد به اتاق عمل رفت و ما در حالي كه به روحيه و ايمان او غبطه مي‌خورديم، بيمارستان را ترك كرديم و از خدا خواستيم لباس عافيت بر تن جانبازان عزيزمان بپوشاند.

 منبع: روزنامه جمهوري اسلامي