جانبازان و ايثارگران دفاع مقدس

جانباز  احمد  استوارطشي

صداي خسته و مهرباني كه با من سخن مي‌گفت خبر از حكايت تلخي داد كه مردي در عين ايستادگي به اربابش حسين تكيه داده و سنگيني تاريخ را بر دوش مي‌كشد. گفت:«من احمد استوارطشي‌ام اما بچه‌ها مرا مجيد صدا مي‌زنند. متولد آبان ماه سال 1349 از استان گيلان. اين را كه گفت لبخند مختصري روي لب‌هايش دويد. شايد رفته بود تا سال‌هاي دور و نزديك جنگ ... سال‌هايي كه پر از شوق چشيدن بود و دست‌هايش لحظه‌اي از آسمان كوتاه نمي‌شد. شايد يادش آمد وقتي پاي چپش را از دست داد و پاي راستش مجروح شد غمي سنگين به دلش نشست و بيش از اين‌كه پايش درد بگيرد دلش سوخت. شايد اربابش حسين (ع) وعده‌ي ديدار را به تعويق انداخت تا او براي من و تو بماند و حالا برايمان از آن روزها بگويد. اين همه ايثار! پروردگارا چطور در وجود بنده‌اي كوچك و ضعيف اين‌طور حلول مي‌كني؟ تا آن‌جا كه بعد از مجروحيت و آسيب جسماني و روحاني در همه ي مسابقات جهاني در رشته ي «پرس سينه» شركت كند. و صاحب شش مدال نقره‌ي جهاني باشد. شايد آن روز كه به كشور انگلستان رفت و در مسابقات مجروحين جنگي و قوي ترين مردان شركت كرد، ياد جهاد اكبرش افتاد و وعده‌اي كه مولايش داده بود، و آنگاه نيروي بازوانش به مدد آقايش دوچندان شد.
بعد كه به وطن بازگشت شايد از سال 74، شروع به مربيگري تيم گيلان كرد و تا جايي كه دستش توان داشت به جانبازان و جوانان وطنش خدمت نمود. به سنت رسول الله عمل كرد و بعد از ازدواج صاحب 2فرزند شد. در سال 1381 مدرك بين‌المللي پاورليفتينگ و داوري ( IPC ) را گرفت و افتخار و عزت را براي خانواده و دوستانش به ارمغان آورد.
اكنون احمد استوارطشي مربي باشگاه بدنسازي سعدي است و خودش افتخار مي‌كند كه خدمتگزار اسلام در ايران عزيز است. حال كه ديگر صدايش پشت خط نمي‌آيد به اين فكر مي‌كنم كه چطور مدال هاي ايثار و تلاش و جوانمردي‌اش را بدون هيچ چشم‌داشت به موزه‌ ي جانبازان هديه كرده است.....
فكر مي‌كنم چه كنم تا اين تنديس عشق و بزرگمردي و پايداري دمي بياسايد و لبخند بزند و ببيند همان ايراني را ساخته كه جوانان و همرزمانش برايش خون‌ها داده‌اند.

 منبع: مصاحبه تلفني باجانباز