یکی از سخنانی که نود درصد ممکن است بین زن و شوهر ایجاد اختلاف کند و ‌دعوا و‌ درگیری به وجود آورد این است که زن خوبی های مرد دیگری را به رخ مرد خود بکشد و مرد هم زیبایی و‌ جمال زن همسایه و فامیل را به رخ زن خود بکشد.

در همسایگی ما خانواده ای زندگی می کردند که پیوسته بین زن و شوهر اختلاف و دعوا بود و گاهی دعوایشان به کلانتری کشیده می شد، پس از پیگیری معلوم شد ریشه ی اختلاف این است که زن به شوهر خود می گوید فلان زن چقدر شانس داشته که من ندارم، شوهرش کارمند در سطح بالای وزارت خانه است، هم ماشین اداره زیر پا دارد و هم ماشین شخصی و هر وقت بخواهد به تفریح برود تفریح گاه های ایران برایشان کوچک است زیرا تمام کشورهای اروپا را زیر پا گذاشته.
اما من چقدر بدبختم که با یک بلیط اتوبوس سر ایستگاه می مانم وقتی که ماشین می آید جای نشستن ندارد تا مقصد باید سر پا بمانم و گاهی با یک ترمز ناگهانی مرد و زن روی هم می افتند و تا حال نه کنار دریا دیدم و نه دامنه ی کوه را، نه صحرایی دیدم نه پارک را، شب و‌ روز و هفته و ماه در این اتاقک می ماندیم، خدایا چه روز نحسی بود که به زوجیت این مرد در آمدم.
شوهر هم می گوید ای کاش تو زیبایی و جمال فلان خانوم همسایه را می داشتی هم جمال دارد و هم کمال، هم کارمند عالی رتبه ی اداره است و هم گلدوزی و خیاطی می کند و مزد فراوانی می گیرد و علاوه چه بچه های خوبی تربیت کرده، شما که از این کمالات نداری، نگاه کردنت هم کفاره دارد.
آری چنین زن و شوهری نمی توانند یک زندگی گرم داشته باشند برای آن که این گونه سخنان جز دل سردی چیز دیگری به وجود نمی آورد.

کتاب: اخلاق زن و شوهر
نوشته ی: محمد مهدی تاج لنگرودی