بانک اشعار اربعین حسینی

غلامرضا سازگار

اربعین

بی تو دلم، بسمل بی بال بود

داغ چهل روزه، چهل سال بود

طایر جان، دور سرت می‌پرید

مرغ دلم، گوشه ی گودال بود

سلسله، گردیده النگوی دست

خار، به پای همه خلخال بود

سینه ی ما، داغ روی داغ داشت

خال لب ما، همه تبخال بود

همـره ما، تار و نی و چنگ بود

دسته گل محفل ما، سنگ بود

*****

اگر چه، خون جگر آورده‌ام

پرچم فتح و ظفر آورده‌ام

ای به فدای تن پاکت، سرم

بر تن پاک تو، سر آورده‌ام

بر لب خشک تو ز شام بلا

اشک فشان، چشم تر آورده‌ام

گرچه تو خود از همه داری خبر

من ز سه ساله، خبر آورده‌ام

داغ بزرگی است غم کودکت

فاطمـه ی سـه سالـه ی کوچکت

*****

خیز، ز جا، ای پسر مادرم

من نه مگر این که تو را خواهرم

معجر نو، بر سر خود کرده‌ام

بس‌که به سر، ریخته خاکسترم

تو در مدینه، وسط آفتاب

عبا کشیدی به روی پیکرم

در پی این قصه، گمانم نبود

از سر نی، سایه کنی بر سرم

من نـه فقط هـمسفرت گشته‌ام

سـوخته‌‌ام و دور سـرت گشته‌ام

*****

کرب و بلا، باغ گل ما کجاست؟

مصحف صد پاره ی زهرا کجاست؟

ای بدنت پاره‌تر از برگ یاس!

باغ گل و لاله ی لیلا کجاست؟

رباب با شاخه ی گل آمده

غنچه ی پرپر شده ی ما کجاست؟

رقیّه را، اگر نیاورده‌ام

سکینه‌ات آمده، سقّا کجاست؟

آن‌ همه گل در چمنت کو حسین

لالـه ی بــاغ حسَنَـت کــو حسین

*****

شام و کف و خنده و دشنام بود

عترت تو، در ملاء عام بود

دسته گل سلسله دار همه

سلسله و سنگ لب بام بود

طفل تو، از بیم جنایت گران

اشک به رخ ریخت و آرام بود

شب همه، با گریه ی ما صبح شد

شام هم از غربت ما شام بود

رأس تو تا، زینتِ دروازه شد

داغ دل مـا همگی تازه شد

*****

پیش بلا، سینه سپر گشته‌ام

راهی طوفان خطر، گشته‌ام

چهره برافروز، عزیز دلم

من پی دیدار تو برگشته‌ام

گرچه رسیدم ز سفر، سرفراز

با غم تو، خمیده‌ تر گشته‌ام

از اینکه تو رفتی و من مانده‌ ام

خجل ز مادر و پدر گشته‌ام

داغ تو زخم جگرم شد حسین

قاتل تو هـمسفرم شد حسین

*****

کوه غمت به شانه آورده‌ام

قامت خم نشانه آورده‌ام

ناز مرا مکش که از بهر تو

قصه ی نازدانه آورده‌ام

کبوتران بال و پر بسته را

باز به آشیانه آورده‌ام

خیز و ببین شبیه زهرا شدم

نشان تازیانه آورده‌ام

همّت من، فـاتح دینـم شده

مدال من، زخم جبینم شده

*****

ای به ابی انت و امّی فداک

جانِ اخا! دست، برون کن ز خاک

سر، که نداری، ز لبت بشنوم

حرف بزن، از گلوی چاک چاک

وای اگر رود، ربابت ز دست

آه اگر سکینه، گردد هلاک

قلب رباب را بده تسلیت

اشک سکینه را کن از چهره پاک

نظر، بـه زین العابدینت، فکن

زخم غـل جامعه را بوسه زن

قسم! به خون دل و زخم سرم

قسم! به کام خشک و چشم ترم

*****

قسم! به جان خاتم الانبیا

قسم! به جانِ پدر و مادرم

قسم! به دست‌های عبّاس تو

قسم! به آن دو کودک بی‌سرم

هزار بار اگر، به شامم برند

باز تو را، باز تو را، یاورم

سایه ی من فرش بیابان توست

لاله ی من، خـار مغیلان توست

*****

«میثم» اگر در غم ما، سوخته

از دل سوزان من آموخته

ظرف گناهش، پر و دستش تهی

از همه سو، چشم به ما دوخته

هر نفسش شعله‌ای از آه ماست

با نفس ما شرر افروخته

ناله ی ما، گریه ی ما، سوز ماست

هر چه که آورده و اندوخته

اوست که یک عمر، ثناگوی ماست

خاک قدم‌هـای سگ کوی ماست