انتظار به زبان نیست باید زمینه ساز تحول و گشایش باشیم

در آغاز و مبدأ عصر ظهور که به تعبیر وارده، عصر نوین و غایی علوم الهی و اسلامی است، چه امور و شاخصه هایی مد نظر است و جامعه بشری با چه رویکردهایی مواجه خواهد شد؟

 در این مقوله باید گفت که در عصر و آغاز دوران مهدوی و شروع عصر نوین علوم الهی، هر کس و هر شخص و هر گروهی در هر نقطه و موقعیتی از جهان هستی که باشد، بنا به انتظار و طالب بودن عصر ظهور و آغاز حرکت مهدوی، با حرکت و نهضت حضرت حجت(عج)، همراهی خواهد کرد و خود را از هر نقطه عالم به حرکت و نهضت ایشان متصل می کند. بعد از این شروع که به تعبیری آغاز هدایت گری و روشنگری حضرت حجت(عج) و عصر حکومت مهدوی است، امام(عج)، به مراتب و مراحل دیگر دعوت و نهضت خود دست خواهد زد. به طور نمونه می توان گفت که، در مراحل بعدی و  شروع دعوت به نهضت عالی و غایی اسلامی، ایشان قطعاً اعجاز و معجزه گری نیز خواهند کرد. این معنی این نکته را می رساند که، کسانی که از جانب پروردگار به مأموریت و یا امری واداشته می شوند، به طور حتم و یقین، معجزاتی را نیز از جانب پروردگار نمایان خواهند کرد. حضرت حجت(عج) با توجه به این معجزات و نعمات الهی که به ایشان اهدا شده است، می توانند در عقل و فهم و درک مردم، دخل و تصرف کنند و حجاب ها و پرده های غفلت را از دیده ها و افکار آنها کنار زنند. در این رویکرد، حضرت حجت(عج) به جِد در قلوب و بینش مردم تأثیرگذار خواهند بود و به تعبیری که از جانب بزرگان و عالمان ما بیان شده است، حضرت حجت(عج) در آن دوران گویی کیمیاگری می کنند و از قلوب گرفته و تاریک مردم، افکار باز و روشن  و متعالی می سازند.

در روایات در باب نهضت مهدوی و عصر ظهور و حکومت حضرت حجت(عج)، وارد شده است که آن حضرت(عج) با عنایت و سایه افکندن بر سر مردم و توده آنها، عقول پراکنده و پریشان آنها را یکپارچه و متحد می نماید و باعث روشن شدن و تنویر افکار  عمومی ومردمی خواهند شد.

مهمترین بحث و کنکاش در علم و شاخه های مختلف علمی، مولفه ها و المان های تأثیرگذار آن علوم در لایه ها و طبقات مختلف علمی و اجتماعی است، این المان ها و شاخصه های موثر کدامند؟ 

در این باب اگر بخواهیم اصولی و علمی، با این موضوع مواجه شویم، باید بیان شود که، اساساً مردم و توده های آنها به دو شکل و صورت، سیر و مسیر تکاملی و صعودی خود را طی می کنند، بنا به روایات وارده، مردم در طلیعه و عصر ظهور به طور کامل و متقن به آن سیر تکاملی و پیشرفت علمی و اجتماعی و فرهنگی مد نظر خود خواهند رسید. به تعبیری، در عصر ظهور پیشرفت علمی و آموزشی بشر به حد و کمال غایی خود خواهد رسید و هر شخص و فرد، بنا به موقعیت و آموزه هایی که دریافت داشته و تعلیم دیده، به درستی و  به حقیقت، در مکان و جایگاه متناسب و مشخص خود، قرار خواهد گرفت.

در باب رویکرد عصر ظهور باید بیان شود که، بنا بر موقعیت و شرایط زمانی و مکانی حضرت حجت(عج) در عصر ظهور، هیچ حجاب و غفلتی برای مردم و عموم عامه آن نخواهد ماند و بنا به آموزه های مهدوی، انسان مغفولات و ناشناخته های خود را خواهد یافت. در مسیر و تعالی انسان و بشریت که شاخصه اصلی و اساسی انسان و خلقت بشریت است، آمده است که، در دوران مهدوی و عصر ظهور، انسان به کمال غایی خود که همان عبودیت و بندگی حق تعالی است نائل خواهد شد و این بزرگترین و اساسی ترین دستاورد بشر و جامعه بشری است.

اما در باب دوران و عصر حاضر و به تعبیری دوران غیبت، المان ها و شاخصه های دستیابی به رویکردهای اساسی علمی و فرهنگی و اجتماعی به سختی و دشواری بسیار و قابل توجهی، قابل دریافت و اجرا سازی خواهد بود. اولین المان و شاخصه مهم در دوران غیبت که انسان و جامعه بشری باید به طور جِد به دنبال آن باشد، حفظ و نگهداری ایمان و باورهای متعالی الهی و انسانی با توجه به تمامی هجمه ها و ناملایمات گوناگونی است که در فضای اجتماعی و بین المللی، متأسفانه ساری و جاری است.

در عصر و دوران غیبت حضرت حجت(عج)، اگر انسان و جامعه بشری بتوانند شاخصه ها و باورهای ایمانی خود را از تمامی ناملایمات و هجمه های گوناگون و مختلف حفاظت و پاسداری کند، قطعاً به بزرگترین و اساسی ترین پیروزی و نقطه تعالی خود دست یافته اند. المان و شاخصه مهم دیگر در این باب، مسئله و رویکرد انتظار و منتظر بودن برای فرج و گشایش و طلیعه ظهور است. این معنی به طور حق و حقیقی، از جانب دین مبین و منویات آن، برای انسان و جامعه بشری تبیین شده است. این انتظار یعنی، چشم به راه تغییر و تحول بودن، در این مقوله باید گفت، بحث انتظار، فقط گویش و پرداختن زبانی و لسانی نیست، بلکه معنی متقن و کامل انتظار، یعنی چشم به راه تحول و تکامل بودن و گشایش در امور است.

انتظار یعنی، چشم به راه تغییرات اصولی و اساسی مبانی فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی که به طور قطع، این دگرگونی ها باعث اعتلا و پیشرفت و سعادت انسان و جامعه بشری خواهد شد. در باب دیگر رویکرد انتظار و منتظر بودن، یک بحث اساسی و اصلی وجود دارد و آن بحث، بحث امیدواری و امید داشتن به آینده است. انسان مومن و متعهد کسی است که به طور قطع بگوید و بیندیشد که عصر و دوران ظهور، به وقوع خواهد پیوست و از شبهات و ناملایمات دلسرد و ناامید نشود.

المان و شاخصه دیگر که در همراهی شاخصه ها و مولفه هایی که بیان شد، باید در عصر و دوران غیبت به آن توجه و اهتمام کرد، بحث و مولفه «ولایت و ولایت پذیری» است. در باب ولایت پذیری در دوران و عصر غیبت باید گفت که، نوع و خصوصیت این ولایت پذیری با سایر دوران ها فرق دارد. این ولایت پذیری که در راستای ولایت پذیری ائمه معصوم(ع) است، در واقع تبعیت و پیروی از نواب و جانشینان عام حضرت حجت(عج) در عصر غیبت و دوران قبل از طلیعه ظهور است.

این شاخصه و مسیر که تنها راه و معبر عبور و تکامل جامعه و انسان در عصر غیبت است، باید به طور جدی و اساسی مورد نظر و دقت و اهتمام قرار گیرد. این تبعیت در واقع تبعیت از ولی فقیهی است که، با توجه به شرایط و اصولی که تبیین می شود، در رأس امور و مسائل جاری و حکومتی قرار می گیرد. باید گفت بدون در نظر گرفتن و توجه کردن به این مسئله مهم و اساسی، باید بیان کرد قطعاً، مسئله انتظار و منتظر بودن، مقوله و مورد ناکارآمد و به تعبیری ابتر خواهد بود. در ادامه و در تثبیت این مفهوم و تنویر افکار عمومی باید عنوان کرد، این نکته یعنی مقوله ولایت پذیری و تبعیت از ولی فقیه، در مبانی و تعابیر اهل بیتی(ع) نیز وارد و تأکید شده است.

آیا در این راه که برای رسیدن به عرصه و آغاز دوران پرشکوه علمی، اجتماعی، فرهنگی و غایی مهدوی است، مشکلاتی نیز تشخیص داده شده است؟ 

در باب دوران قبل از ظهور و عصر مهدوی بیان شده است که، جامعه و انسان هر چه که به دوران ظهور و سرآغاز امامت حضرت حجت(عج) نزدیک می شود، مشکلات و مصائبش بیشتر و روزافزون تر می گردد. در این دوران امکان کج روی یا کج فهمی و به مشکل و گرفتاری مبتلا شدن برای جامعه و بشریت بسیار زیاد است، بنابراین وارد شده است که، جامعه این دوران و موقعیت را بدون همراهی و سقایت افراد آگاه و وارد به مسائل مختلف فقهی و دینی نپیماید.

المان و شاخصه چهارم و آخری که باید در دوران و عصر غیبت به آن توجه و اهتمام داشت این است که یا به عصر مهدوی می رسیم و یا اینکه باید در این مسیر و صراط  قرار بگیریم. این معنی و مفهوم یعنی اینکه جامعه منتظر و پایبند به تعالیم مهدوی، می بایست با تمامی توان اعم از نظامی، سیاسی و اجتماعی و فرهنگی خود، به سمت و جهت رسیدن به جامعه و عصر طلایی مهدوی، گام بردارد.

باید برای جامعه و ارکان حاکمیتی آن این مفهوم تبیین شود که، رسیدن به جامعه مهدوی دست یافت و سعادت بزرگی برای انسان و بشریت خواهد بود. باید گفت در این معنی سعادتمندترین و خوشبخترین افراد و جوامع، کسانی هستند که در مسیر رسیدن به عصر ظهور گام بر می دارند و به عصر و دوران ظهور نیز می رسند و حضور و وجود حضرت حجت(عج)  را درک می کنند و تحت ولایت ایشان قرار می گیرند. اما اگر جامعه و انسان نتوانست به آن مرحله دست یابد، پس گواراتر و شیرین تر آن است که، بتواند در این مسیر و صراط روشن باشد.

در مسیر رسیدن به جامعه مهدوی، نکته دیگر و اساسی در این باب این است که، حتماً باید از افراط و تفریط نیز به طور قطع، اجتناب کرد. قطعاً این رویکرد جامعه و بشریت را از درک و فهم ارکان و موجودیت جامعه و عصر مهدوی دور خواهد کرد. باید برای ترویج فرهنگ و اندیشه مهدویت همگی وارد عرصه شویم و بنا به شرایط و موقعیت خود در هر چه بهتر و روشن تر تبیین و تحلیل نمودن باور و اندیشه مهدوی تلاش کنیم و در این مسیر از تمامی ابزارها و ادوات، اعم از سیاسی، فرهنگی و هنری استفاده کنیم. نکته خیلی مهم و اساسی دیگر که باید در این مورد بیان کرد این است که، به طور قطع حضرت حجت(عج)  و عصر ظهور، فقط برای جامعه اسلامی و مختص آن به منصه بروز و ظهور نخواهد رسید، بلکه عصر و طلیعه ظهور و رسیدن به کمال عالی و غایی انسانی در عصر حضرت حجت(عج)، برای تمامی آحاد و جامعه بشری در سراسر گیتی به وقوع خواهد پیوست.