نقد وهابیت در مبحث توسل

دلايل سلفيه بر عدم جواز توسل

عدم توسل؛ صحابه بعد از وفات توسل نمي‏جستند

ابن‏تيميه در قاعده‏ي جليله و ابن عبدالوهاب در کشف الشبهات و سيد محمد رشيد رضا در تفسير المنار مي‏گويند صحابه در زمان حيات پيامبر (صلی الله علیه و آله) از او حاجت مي‏خواستند، اما بعد از وفاتش هرگز در کنار قبرش درخواستي ننمودند؛ بلکه پيشينيان کساني را که به قصد دعا در کنار قبر پيامبر مي‏ايستادند مانع مي‏شدند. پس چگونه ممکن است خود به چنين عملي متوسل گردند؟

نقد و بررسي

اولا، پيشينيان اعم از صحابه و تابعين آنها - عليهم الرحمه - هرگز منکر توسل به پيغمبر (صلی الله علیه و آله)، چه در حال حيات و چه بعد از وفات، نبودند؛ بلکه حتي قبل از تولد حضرت در روايات اهل سنت آمده که آدم با توسل به محمد (ص) توبه کرد و گفت: «يارب به حق محمد از تو مسئلت دارم که گناهم را ببخشي» [27] .

ثانيا، بيهقي و ابن ابي‏شيبه و همچنين احمد بن زيني دحلان در کتاب خلاصة الکلام در حديثي صحيح نقل کرده‏اند که در زمان خلافت عمر مردم دچار قحطي شدند. بلال بن حرث به کنار قبر پيامبر (صلی الله علیه و آله) رفت و گفت: «يا رسول الله! براي امت خود از خدا باران بخواه، زيرا همه در معرض هلاکتند».

آنگاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به خواب او آمدند و فرمودند که باران نازل خواهد شد.

و در زمان خلافت عثمان مرد حاجتمندي، حاجت خود را با عثمان بن حنيف در ميان گذاشت. عثمان بن حنيف به او گفت: وضو بگير و در مسجد نماز بگزار و بعد از نماز بگو: «پروردگارا به وسيله‏ي پيغمبرمان محمد، که پيامبر رحمت است، رو به سوي تو مي‏آورم. يا محمد! من به وسيله‏ي تو رو به سوي پروردگارت آوردم و از تو درخواست مي‏کنم که حاجتم را برآورده کني».

آن مرد چنين به پيامبر (صلی الله علیه و آله) توسل جست و حاجتش برآورده شد [28] .

تمسک به نظر ابوحنيفه پيشواي حنفيان

ابن‏تيميه مي‏گويد قسم به مخلوقات حرام است، و اين مذهب ابوحنيفه است [29] .