روزی خواهی آمد و من سنگ فرش خیابان‌ها را با گلاب می‌شویم؛ گلاب گل‌های محمدی که با دست‌هایم چیدم.

روزی خواهی آمد و من تمام کوچه‌ها را عطرآگین می‌کنم.

خواهی آمد و پرستوهای کوچک آمدنت را خبر می‌دهند؛

اکنون نیز در آسمان نگاهم پرواز می‌کنند و تکرار آمدنت را برایم می‌خوانند. می‌دانم که می‌آیی، می‌دانم...

قلبم به امید آمدنت می‌تپد، چشم‌هایم به امید آمدنت هر روز بیدار می‌شود و تولد دوباره‌ی آفتاب را می‌نگرم. 

 بارها و بارها با خویش نهیب زدم و برایت نوشتم که منتظرم.

بارها تکرار آمدنت را واژه به واژه نوشتم تا روزی که بیایی دفتر دل نوشته‌هایم را بگشایی و انتظارم را بخوانی.

انتظاری که به امید آمدنت زنده است و روز به روز بر تار و پودش افزوده می‌شود؛

انتظاری که از جنس بهار است و تار و پودش برگ‌هایی سبز و گل‌هایی سرخ هستند،

غنچه‌هایی که با آمدنت می‌شکفند و بهاری که در انتظارت همیشه ‌بهار می‌ماند.