اشعار روز و شب پنجم ماه محرم

حمید رمی

عبدالله بن الحسن(ع)

میان معركه لبریز گریه ها شده بود

پرنده ای كه ز صیّاد خود جدا شده بود

به نام خالق هستی، برای یاری شاه

وَ با اجازه ی زهرا ز خیمه پا شده بود

كبوترانه به گودیِّ قتلگه پر زد

برای درد یتیمیِ خود دوا شده بود

نماز آخر عمرش به روی پیكر شاه

وَ با امامت شمشیرها ادا شده بود

جوان ترین حسن كربلا برای عمو

ز دست، دست كشید و تمام پا شده بود

پس از شهادت او پیرمردها گفتند

چه قدر مثل جوانیِ مجتبی شده بود

برای گریه ی بر مجتبای كرب و بلا

همین بس است كه مهمان نیزه ها شده بود

نوشته اند كه بر سینه ی عمو، جان داد

چگونه بر بدن قطعه قطعه جا شده بود؟

«اسیر»، نوكر این خانواده شد زیرا

لبش به ذكر و ثنای حسین وا شده بود