اشعار روز چهارم محرم؛ دو طفلان حضرت زینب(س)

 این شیر بچه های من از نسلِ حیدرند
همزاد پاكی و كرم از خونِ جعفرند

در اوج خویش اگر چه به طیار می رسند
ای رُكنِ عشق من به شما سجده می برند

رخصت دهید لشكرِ طاغوت و جبت را
با ذكر یا علی مدد از پا در آورند

در عشق رفته اند به دائی ماهشان
آئینه های رزم علمدارِ لشكرند

سوگند خورده اند كه قربانیت شوند
من مطمئنم آبرویم را نمی برند

شمشیر بسته، مستِ كفن، تشنه ی وصال
بر جان خویش درد و بلای تو می خَرند

سهمی مرا ز داغِ جگر گوشه ها دهید
این دو امیدِ آبروی من به محشرند

تا زیر كعبِ نیزه نیفتاده ام ز پا
بگذار تا به پای تو از خویش بگذرند

دغ می كنند معجر من جا به جا شود
حساس و غیرتی به سرانجام مادرند

اسباب خجلت است كریمانه كن قبول
این دو ذبیح تحفه ی ناچیزِ خواهرند

در ازدحامِ نیزه و شمشیرها اگر
دیدی كه قطعه قطعه و در خون شناورند

دلخوش نكن به یاوری خواهرانه ام
پاها مرا ز خیمه برونم نمی برند

شرمِ حضورِ خواهرِ خود را قبول كن
قربانیانِ اصغرِ خود را قبول كن

(علیرضا شریف)