کاروانی با دو صد سوز و گداز

عزم شهر کوفه کرده از حجاز

کاروانی از فراسوی بهشت

غرق گل از باغ بانوی بهشت

کاروانی بی مثل در عالمین

کاروانی بسته بر موی حسین

کاروانی از امیرالمومنین

آل هاشم حلقه و زینب نگین

کاروانی غرق احساس آمده

با علمداریِ عباس آمده

کاروانی خسته اما از ستم

کامده بیرون دل شب از حرم

کاروانی بر غم و محنت قرین

مرگ، ایشان را نشسته در کمین

کاروانی مانده در چنگ بلا

لاجرم منزل زده در کربلا

کاروان رشک ثریا گشته است

خیمه های عشق بر پا گشته است

این رباب است و علی اصغرش

اکبر است این با رقیه خواهرش

وان خروش و اشک آل فاطمه است

زینب کبری دلش در واهمه است

بین خیمه راه می پوید حسین

زیر لب این گونه می گوید حسین

این زمین معراج ما تا کبریاست

این زمین پیمانه ی قالوا بلی ست

این زمین از عرش اعلی برتر است

این زمینِ لاله های بی سر است

این زمین دریای احمر می شود

مهد خواب سرخ اصغر می شود

اکبر این جا ارباً اربا می شود

فاطمه در خون هویدا می شود

قاسم این جا غرق زخم از تیغ کین

پیش چشمش می کشد پا بر زمین

این زمین غرق مَلالَم می کند

در غم عباس دالم می کند

این زمین در خاک و خونم می کشد

تا الیه راجعونم می کشد

رنگ می گیرد ز خون آیینه ام

می نشیند شمر روی سینه ام

بر سر نی روح مکتب می شوم

سوره ی والفجر زینب می شوم

علیرضا شریف