اشعار شهادت امام محمد باقر (ع)

سلام حضـرت بـاقــر بـه سـاحـت تـو سـلام       
سـلام هــادی خـلــق خــدا ســلام ، امــام
تو بـاقــری و شکـافـنــده ی تمـامـی ِ عـلـم         
محـمــدی و بــرازنــده ای تـو بــر ایــن نـــام
سـرآمــدی تــو ز مـجــمــوع پختـگــان خــرد         
و اهـل عـلـم و بـزرگان بـه درگه تو چو خـام
فــدای قـبــر و مــزار بــدون شـمــع و چــراغ         
شـدم اسیــر بقـیـعـت چـو کفـتــران در دام
سـکـــوت می کـنـــم و تـو غـزل ادامـه بـده         
کـه بشـنــوم ز زبـان تـو حـرف ، یـا که کـلام
چه هـا بگویـم از ایـن حـال ناخـوشـم بهـرت         
غمـی به سینه ی خـود دارم از زمـان قیـام
مـرا زدنـــد ، ولی نیـسـت گــوش مـن پـاره          
ز دخـتـــران ، ربـودنــد ، گــوشـــواره مــدام
نه زهـر دشـمـن مـن قتـل مـن رقــم نــزده          
زمـــان مـــردن بـــود بـیــن کــوفــه و شــام
امــان ز شــام و امــان از غـریـبــی ِ اســـرا          
امــان ز بـی کـسـی و از نگــاه هـای حـرام
سرم چو آن سر سوخته به روی نی بشکست           
ز پـرت سـنـــگ ز هـر خانه ای که دارد بـام
عـدو بـه آل علی گفــت خارجـی هستـیـم          
بسـش نبــود بـه مــا داد طعـنـه و دشنــام
تمـــام رنـج خودم را خـلاصــه مـی گــویـــم         
امان ز مجلـس و طشت زر و سر و آن جـام
تمـــام شــد غـزلـم مـحـسـنــا ادامــه بــده     
ســلام حضــرت بـاقــر بـه ساحت تو سلام