استیلتزویل ، شهری بر روی آب در آمریکا

به طور معمول شهرها در نقاطی مانند کرانه رودخانه‌ها، دشت‌های وسیع، دامنه کوه‌ها، کنار جاده‌ها و... پدید می‌آیند. ولی برخی شهرها مانند استیلتزویل (Stiltsville) در فلوریدای آمریکا از این قاعده مستثنی بوده و روی آب ساخته شده‌اند.

روی خلیج بیسکین (Biscayne)، شهری شناور به نام استیلتزویل قرار دارد که پیشینه بسیار جالبی دارد. در واقع، در سال‌های دهه ۱۹۳۰ نخستین کلبه بر پایه‌های ساخته شد که ریشه آن‌ها در آب قرار داشت و در طول سال‌ها رفته رفته بر تعداد سازه‌های منطقه افزوده شد. از نکته‌های جالب در مورد شهر آبی استیلتزویل این است فقط از طریق راه آبی و بازدید از گردشگاه‌های زمستانی ساحل میامی می‌توان به آنجا دسترسی پیدا کرد. اوج شهرت این منطقه در سال‌های دهه ۱۹۶۰ بود؛ در این سال‌ها حدود ۲۷ سازه روی آب وجود داشت، ولی در اثر عوامل مخربی مانند طوفان‌های متعدد، آتش‌سوزی و... باعث کاهش عمر این سازه‌ها و از بین رفتن آن‌ها شد.

همچنان که پیش‌تر نیز اشاره شد شهر آبی استیلتزویل در محدوده پارک ملی بیسکین و ۱/۶۰ کیلومتری جنوب کیپ (Cape) فلوریدا، روی کرانه ساحلی بیسکین در جوار میامی قرار دارد.

در حال حاضر، تنها ۷ سازه چوبی بر روی ستون‌ها در این منطقه باقی مانده است، البته سازه‌ها در ارتفاع ۳/۰۴ متری از سطح آب قرار دارند که در صورت وقوع جزر و مد سطح آب بین ۰/۳۰ تا ۰/۹۰ متر تغییر می‌یابد.

باشگاه کالورت (Calvert Club) نخستین باشگاه این منطقه محسوب می‌شد که بعدها و در سال‌های ۱۹۴۰ با نام باشگاه کوارتدک (Quarterdeck Club) به کار خود ادامه داد. در زمان افتتاح باشگاه، هر یک از اعضا ملزم به پرداخت ۱۵۰ دلار به‌عنوان حق عضویت بودند و دریافت اجازه عضویت تنها از طریق دعوت یکی از اعضای باشگاه میسر بود. به این ترتیب، باشگاه در مدت اندکی به یکی از معروف‌ترین مکان‌ها در سطح میامی تبدیل و پس از چاپ مقاله‌ای در مورد آن در تاریخ ۱۰ فوریه سال ۱۹۴۲ در مجله لایف (Life) آوازه شهرت آن دوچندان شد. در این مقاله باشگاه مذکور چنین وصف شده بود که:

در این جامعه کوچک آمریکایی می‌توان از نور آفتاب، آب شور و آرامش روحی لذت برد.

 این باشگاه با صرف هزینه‌ای بالغ بر ۱۰۰،۰۰۰ دلار به امکاناتی مانند پل چوبی، سالن غذاخوری، سالن استراحت و اسکله مخصوص قایق‌های بادبانی مجهز شده بود.

در سال ۱۹۵۰ و به دلیل طوفانی سهمگین، یکی از مکان‌های منطقه به نام‌ کلبه ادیز کرافیش (Crawfish Eddy’s) کاملا از بین رفته و محل باشگاه نیز به‌طور جدی دچار آسیب شد. البته سایر سازه‌ها نیز از تخریب در امان نمانده و این واقعه موجب حضور عده‌ای از بانکداران، وکلا و سیاستمداران مانند تد کندی در منطقه شد.  

در سال ۱۹۵۴، برنامه تلویزیونی میامی وایس (Miami Vice) دست به افشای جرائمی مانند شایعه‌سازی توسط احزاب تندرو، قمار غیرقانونی و عملیات‌های مخفیانه در این منطقه زد. 

پس از وقوع دو طوفان سهمگین دیگر در سال‌های دهه ۱۹۶۰ و عملیات‌های متعدد پلیس میامی، استیلتزویل به محیطی خانوادگی تبدیل شد. به عبارت دیگر، تعدادی معدودی از خانواده‌های شهر میامی که به دنبال آرامش در میان دریا بودند، این منطقه را برای تفریح و استراحت انتخاب می‌کردند. البته دریافت دعوت برای باربکیو و ماهیگیری در استیلتزویل یکی از امتیازهای خاص در آن دوران به شمار می‌رفت.

  در سال‌های پایانی دهه ۱۹۵۰، دوازده نفر از کارمندان شاغل در باشگاه Miami Springs Power Boat کلبه‌ای را به قیمت یک دلار خریداری و دوباره آن را روی سطح آب استیلتزویل راه‌اندازی کردند. برای این کار آنها ابتدا کلبه را روی گل و لای قرار داده و سپس پایه‌ها و اسکله سازه خود را بنا کردند. در سال ۱۹۶۵، طوفان بتسی خسارت چندانی به این مکان وارد نکرد و از این‌رو، اعضای آن چهارچوب داخلی را محکم‌تر کردند. این سازه تاکنون در محل باقی مانده است.

در طول سال‌ها، مجموعه اسپرینگ هاوس (Springs House) محل تجمع هزاران نفر از جمله گروه‌های نظامی اسکات بوی (Boy Scout) و اعضای باشگاه اپتیمیست (Optimist) بوده است. همچنین تعداد بیشماری آگهی‌های بازرگانی نیز در این محل تهیه شده است. در این تصویر نیز بقایای سازه‌ای به نام حقیقیت ۲۰۰۳ استیلتزویل (Stiltsville Trust of 2003) قابل مشاهده است.  

اگرچه این مکان امروزه تقریبا متروکه شده است، ولی در سال‌های دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ محل تجمع بسیاری از وکلا، بانکداران، سیاستمداران و صاحبان سرمایه بود که برای تفریح و گذران تعطیلات به میامی سفر می‌کردند.

در سال ۱۹۶۵، طوفان بتسی باعث تخریب جدی سازه‌های استیلتزویل شد. از این‌رو، در ماه آگوست سال ۱۹۶۵، فرمانداری ایالت کالیفرنیا از مالکان استیلتزویل مبلغی معادل ۱۰۰ دلار هزینه سالیانه از بابت مبلغ اجاره مکان‌ها طلب کرد. همچنین هیچ‌گونه مجوزی برای ساخت مکانی جدید یا بازسازی سازه‌های بیش از تخریب ۵۰ درصدی در این ناحیه صادر نشد. در ادامه این طرح، کلیه سازه‌ها کدبندی شده و از سال ۱۹۶۹ تهیه آگهی‌های تجاری نیز ممنوع شد.

در ابتدای سال ۱۹۹۲، در حدود ۱۴ سازه در ناحیه استیلتزویل وجود داشت که پس از طوفان اندرو، در بیست‌ و چهارم آگوست سال ۱۹۹۲، تنها هفت مورد از آن‌ها از تخریب در امان مانده و تا یکم جولای ۱۹۹۹ پابرجا بودند.

استیلتزویل بارها محل اجرای برنامه تلویزیونی «میامی وایس» بود و همچنین در سال ۲۰۰۳ قسمت دوم فیلم «پسران بد» در آنجا به تصویر کشیده شد.