بازي هاي محلي استان بوشهر

بازی پِندِکِ چال

محل بازی : فضای آزاد

وسیله ی بازی : توپ « یکه ای » یا توپ « ربنی یا سه پوسه » و به تعداد نفرات «گُرز » خشک به طول 5/1 متر

فصل بازی : تابستان

زمان بازی : روزها

تعداد بازیکنان : 3 تا 10 نفر

سن بازیکنان 14 سال به بالا.

جنس بازیکنان : پسر

هدف بازیکنان : دقت ، سرعت ، عکس العمل و زمینه برای یادگیری بازی چوگان.

مقدمات بازی :

بازیکنان توپ را درون دایره ای به شعاع ده سانتی متر که قبلا بوسیله ی یک قطعه سنگ، در میدان روی زمین ترسیم شده، می گذارند و به فاصله ی 10 متری از آن، ابتدا به اختیار یکی از بازیکنان، یک پا جلو و پای بعدی به عقب، در حالی که از ناحیه کمر متمایل به پیش خم شده است، انتهای ناحیه ی باریک « گُرز » خود را در یک دست می گیرد و قسمت بیرونی قوس ما قبل انتهای دیگر آن، یعنی ناحیه ی « بُن گُرز » را روی خط شروع قرار می دهد و به منظور دقت در گرفتن نشانه، چند بار آن را در جهت توپ و بالعکس به روی زمین سُر می دهد و به قصد ضربه به توپ، رهایش می سازد.

سپس بقیه بازیکنان یکی پس از دیگری همین کار را انجام می دهند. انان که موفق شده، « گُرز » خود را به توپ بزنند، برای ادامه ی مرحله ی بعدی بازیف به صورت موقت به انتظار در گوشه ای می نشینند، و نفرات دیگر، این مرحله از بازی را یک به یک آنقدر تکرار می کنند تا بازنده ی این مرحله ، یعنی کسی که نتوانسته « گُرز » خود را به توپ بزند، معلوم گردد.

شیوه ی اجرای بازی :

همه ی بازیکنان « گُرز » به دست به فاصله ی 5/1 الی 2 متری اطراف دایره ای که بازندهف اصطلاحا « پِند» یعنی توپ را در آن گذاشته می ایستند و همچنان سر انحنایی دیگر « گُرز » خود را روی خط دایره سُر می دهند و به پس و پیش می برند و به اصطلاج « خِرخِـرَک » می کنند و ضمن بیان کلمه ی « کین کارت » بازنده را غافلگیر می کنند تا در فرصتی مناسب یک نفر از بازیکنان به خود جرأت دهد و با گُرز خود ضربه ای به توپ بزند و همبازی وقت را غنیمت بشمرند و با گُرز خود، توپ را پاسکاری کنند و با سرعت هر چه تمامتر ان را از محوطه و دسترس بازنده دور نمایند و به بیرون از محل ببرند.

در این میان، بازنده می بایست از شروع مرحله اول، تقریبا نزدیک به دایره، ثابت و بدون حرکت بی جا ، بایستد و هوشیارانه حرکات افراد را که قصد بردن توپ را دارند، کاملا زیر نظر بگیرد و در صورت زدن ضربه به توپ، توسط یک بازیکن، بلافاصله در جا یا با تعقیب، قبل از زدن ضربه ی بعدی توسط دیگری، با نوک باریک « گُرز » خود که به عکس دیگران در دست گرفته است، جایی از بدن زننده ی توپ را از گردن به پایین لمس یعنی « جِز » نمایدف تا او را جایگزین خود کند.

گاهی بازی با طی مسیری طولانی و پشت سر گذاشتن چند کیلومتر، ادمه می یابد تا بدانجا که همگی خشته و کوفته شوند و قادر به ادامه ی بازی نباشند. در این حالت « گرز» های خود را روی دوش می گذارند و دسته جمعی، لنگ لنگان به طرف محل بر می گردند و خطاب به بازیکنی که احیانا از اول تا اخر بازی، بازنده باقی مانده است، با صدای بلند شعر هایی با این مضمون می خوانند:

« پِند پِندکی ، پند نمکو »

یا اگر توپ مورد استفاده لکه ای باشد ، آن را سر چوب بند می اورند و چنین ادامه می دهند:

« پند بردیم ظلم آباد سی خاطر موی غباد

پند بردیم تو غُوی محمود سیا دمش دُوی »