اشعار در مدح حضرت امام حسن مجتبی (ع)

به نام یار

به نام خداوند صلح آفرین / خداوند صلح و خداوند دین

به نام حسن پادشاه زمین / به نام حسن مرد صلح آفرین

به نام حسین جانشین اخا / بکرده به صلح حسن دین بقا

کوفه بعد از حیدر کرار

چو شد کشته آن شاه دین بر زمین / به جایش حسن شد خداوند دین

همه بهر بیعت به سویش روان / چو گویی که سیلی بود در میان

همه کرده بیعت در ارض و سما / به جز شامیان مسلمان نما

همان دشمنانی که از بهر کین / به محراب کشتند مولای دین

ولی عرصه خالی نگشته ز شیر / حسن مرد جنگاور است و دلیر

بکوبد همه یال و کوپال شان / زند تیغ بر فرق پولادشان

شام در چنگ حاکمی جبار

ز بعد علی کوس بیداد بود / معاویه سر مست و دلشاد بود

که ناگه ز کوفه بیامد خبر / که گشته حسن جانشین پدر

رسید از حسن نامه ای سوی او / که از شام اخراج شو ای عدو

معاویه در خود برآشفت و گفت / که نسل علی را کنم خاک جفت

چنان رسم خواهم کنم کارزار / که دیگر نیایند بر روی کار

بیارید لشگر از اقسام شام / که ماند همه تیغ شان در نیام

ناسازگاری روزگار

چو این را شنید آن امام همام / بگفتا به منبر به حُسن تمام

یدُ الله باشد فوقَ یدی / که آید جهاد تمام بدی

به جز بیست الف* از تمام کران / از آن خیل عظمای بیعت کنان

پس از بارها دعوت از مردمان /کسی را نشد یار صاحب زمان

*«الف» در زبان عربی به معنای هزار است .

سپاهیان دنیا دار

چنین گفت مولی ز جدش نبی / هر عصر و زمانی و هر مذهبی

چو یاران همه شانه خالی کنند / جهان یکسره در سیاهی کنند

عذاب آید از سوی رب جلی / که ای ناسپاسان قالو بلی

و ذوقوا عذابی من اعمالکم / لنا دیننا و لکم دینکم

عذابی ز شامات بر کوفیان / معاویه رب فرومایگان

خریدار هر جان و نفس ضعیف / تمام سپاه حسن را ردیف

محمد نعیمی

---------