اشعار در مدح حضرت امام حسن مجتبی (ع)

:diamond_shape_with_a_dot_inside:تقدیم به ارباب غریبم حسن (ع):diamond_shape_with_a_dot_inside:
 

نیمه ی ماه خدا گشته قلم،کاری کن
دل شاعر پر حرف است براو یاری کن
ای فسونگر دل عشاق گرفتار نما
روزه را بشکن و با یک غزل افطار نما
"در ازل پرتو حسنش ز تجلا دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد"
نیمه ی ماه خدا،ماه زمین آمده بود؟
یا که فرزند حق از عرش برین آمده بود؟
توبه کن کفر نگو بر حق الله و صمد
که خدای تو بود لم یلد و لم یولد
این که مه از رخ او گشته خجل پور علیست
نور رخساره ی او جلوه ای از نور علیست
این که از حسن رخش عالم امکان شده مست
نوه ی ارشد پیغمبر خاتم، حسن است
پسر خیر کثیر است خدا میداند
شیر چون شاه غدیر است خدا میداند
برتر از نوح و کلیم است خدا میداند
او کریم بن کریم است خدا میداند
آمده تا که بگوید همه ی اهل کسا
صلح یا جنگ مطیعند به فرمان خدا
آمده تا سبب عزت انسان باشد
تا که سرفصل قیام شه عطشان باشد
آمده راه علی شیرخدا طی بکند
شتر عایشه در جنگ جمل پی بکند
ملک و جن و بشر غرق کمالش گشتند
کوچه در کوچه هم محو جمالش گشتند
خالق از دیدن این لحظه به لبخند آمد
راه مردم ز تماشای رخش بند آمد
این سخن بر دلم افتاده،بگویم یا نه!؟
حرف عشق است قلم مانده بگویم یا نه!؟
زاهد ایراد مکن کز دل من کرده گذر
ان یکاد آمده او دور بماند ز نظر!!
فرشی از فیض قلم دست به دامان برسان
شعر را با غزل خواجه به پایان برسان
"درنمازم خم ابروی تو در یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد"

بهنام فرشی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ