شب است و روح و جان ازمرتضی رفت 

شب است و گوهری خفته به تابوت

 از این غم کل عالم گشته مبهوت 

 شب است و عالمی اندر غبار است

 دل شیعه بسی اندوه بار است 

 شب است و یک گلِ پهلو شکسته

 گل دیگر در این ماتم نشسته

  شب است و مه نهان از دیده ها شد

 که بغض خفته عالم رها شد

  شب است و روح و جان از مرتضی رفت

 ببین ظلم و تباهی، تا کجا رفت 

 شب است و سینه ای پر سوز و آه است

 درِ بیت علی، از چه سیاه است 

 شب است و دخت طاها، جان سپرده

ازآن ضربت که از، بیگانه خورده 

 شب است و کودکان غم ناله دارند

به روی چشم و گونه ژاله دارند 

 شب است و گریه هاشان بی صدا شد

 که لرزان زین عزا عرش خدا شد 

 شب است و شمع مادر گشته خاموش

 گرفته کودکان، لیکن در آغوش

  شب است و خفته زهرا در دل خاک

ملائک هم بخوانندش، به افلاک 

 شب است و دخت زهرا خون فشان است

 که خاک مادر ما بی نشان است

شاعر: فرامرز فرخ

 تبیان