غزلیات منصور حلاج

اي سوخته ز آتش عشقت جگر مرا 
وي برده درد عشق تو از خود بدر مرا
عشق تو چون قضاي ازل خواهدم بکشت 
معلوم شد ز عالم غيب اين قدر مرا
عمرم گذشت و از تو خبر هم نيافتم 
يا آنکه نيست در طلب از خود خبر مرا
لب خشگم از هواي تو اي جان و ديده تر 
خود نيست در جهان بجز از خشک و تر مرا
روزيکه لشگر غم تو دل بتاختن 
نبود بغير عشق پناه دگر مرا
گر صد هزار ناوک محنت ز دست دوست 
غير از دل شکسته نباشد سپر مرا
ديوانه ام مرا ز نصيحت چه فايده 
ناصح مده ز بهر خدا دردسر مرا
شيريني و حلاوت شعرم غريب نيست 
کز شکر لعل تست دهن پر شکر مرا
آه حسين در دلت اي جان اثر نکرد 
با آنکه سوخت آتش آه سحر مرا