غزلیات حزین لاهیجی

آتش زده آن لعل قبا خانه زرین را
بر خرمن ما برق گشادست کمین را
همچون کف خاکی که برد سبزه ز جایش
کردند به ما سبز خطان تنگ زمین را
چون مهره بازیچه دهد طرح به طفلان
کفر سر زلف تو دل باخته دین را
فریاد، که اندیشه موی کمر توست
زُنّارِ میان زاهد سجاده نشین را 
در پرده عشاق نواسنجی بلبل
کی می برد از یاد تو گلبانگ حزین را؟