غزلیات حزین لاهیجی

به قامت شاخ گل را از دمیدن باز می دارد
به شوخی جاده را از آرمیدن باز می دارد
رهایی کی توان از پنجۀ گیرای صیّادی
که خونش تیغ ما را از چکیدن باز می دارد؟
ز هر سو بس که رنگ جلوه ریزد جذبه لیلی
دل وحشی صفت را از رمیدن باز می دارد
لطافت بس که می جوشد ز پیکانِ خدنگ او 
دهانِ زخم او را از مکیدن باز می دارد
حزین از غیرت عشقیم محو یوسفستانی
که حیرت تیغ از کف بریدن باز می دارد