در نشریه قرآنی بشارت، شماره 1، ص 45 و 46 از استاد سید علی موسوی گرمارودی، حکایتی شنیدنی نقل شده است که در زیر می آوریم:

بیش از سی سال پیش، با دانشمند وارسته دكتر گُلزاده غفوری آشنا شدم. الآن درست به یاد نداریم كه آغاز آشنایی من از كجا بود...

یك روز، از ایام دوره لیسانس؛ به هنگام حج، نزد من آمد و گفت: عازم مدینه هستم، تا بعد برای انجام مناسك حجّ، به مكّه بروم؛ كاری نداری؟ پیامی برای رسول خدا نداری؟ عرض كردم: مَنِ رو سیاه كه هستم كه لایق باشم به ساحت رسول‏الله(صلی الله علیه و آله و سلم) پیام بدهم. فرمودند: ایشان رحمة للعالمین است؛ منظورم این است كه چیزی از آن حضرت نمی‏خواهی؟

گفتم: برای خودم یا برای مردم؟

فرمود: البته اگر از ایشان برای مردم چیزی بخواهیم، بهتر است. روشن‏تر هم پاسخ خواهند فرمود.

گفتم: به فرض چیزی خواستیم یا پرسیدیم، جواب ایشان را چگونه دریابیم؟

فرمود: من در خدمتِ یك قرآنِ جیبی هستم.

روبه‏روی مرقد مطهّر ایشان كه رسیدم، سؤال خود را عنوان می‏كنم؛ برای پاسخ ایشان قرآن را باز می‏كنم، اول سطر، هر چه آمد، همان را پاسخ و پیام ایشان خواهیم دانست. گفتم: شما كه همه چیز را خودتان بلدید، خودتان بگویید از ایشان چه بخواهیم؟

سرانجام قرار شد بپرسیم كه امروز، پیام ایشان برای جامعه اسلامی و اُمّت خودشان در ایران، چیست؟

هنگامی كه برای زیارت ایشان كه از حج باز گشته بود، به خانه او رفتم، نخستین سخنی كه گفت، این بود كه آیا نمی‏خواهی بدانی پیامبر چه پیامی دادند؟

با اشتیاق گفتم: چه پیامی دادند؟

فرمود: رفتم و روبه‏روی مرقد مطهّر ایستادم و قرآن كوچكی را كه در خدمت آن بودم، در دست گرفتم و پیام را عرض كردم و صلوات فرستادم و قرآن را گشودم. درست اولین جمله اولین صفحه سمت راست، این آیه بود:

وَ قالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً؛ پیامبر می‏گوید: امت من این قرآن را وانهاده‏اند.