اشعار دفاع مقدس

سحر نگاه خودت را به آسمان دادی
غروب همنفس آفتاب جان دادی
سیاه بختی شب آنچنان تو را آزرد
که اشکهای خودت را به کهکشان دادی
پرنده باید باشی و گرنه می مانی
و بعد از این سخنت سنگ را نشان دادی
تمام قصه همین است: آمدن، رفتن
چه اشکهای قشنگی به داستان دادی