باز گویم از تجلی‌های او
آدمی را مجمع البحرین دان
هم صفات خوب و بد را مستعد
لشگر جهل و قوای واهمه
هر زمان یک جلوه از سوئی کند
هست با سالک چه لیل و چه نهار
زاهلبیت ای سالک راه اله
راه اگر بردی به سر حد یقین
خویش را در خویش پیدا می کنی
می روی در عالمی بی انتها
در مقام کشف خود بینی جهان
از تمثل های بی حد و حساب
خوب آن جا وسعت ممکن ببین
ز اولیا هم اوحدی خواهد گذشت
از تمثل‌های شیطانی اگر
 

از تجلی‌های هو سبحانه
آب تلخ و آب شیرین توامان
هم قوای خیر و شرّ در او بجد
هست سلطان شب و روز همه
جلوه‌ای هر لحظه با روئی کند
گوید از این بگذر و آن را گذار
باید استمداد تا جوئیم راه
می شوی ام الکتاب ای نازنین
می کشی خود را و احیا می کنی
که انتهایش را خدا کرده رها
می شناسی سود دیگر از زیان
می روی بیرون تو از‌حجب و حجاب
برفراز قله عرفان نشین
گر خدا خواهد نویسم سرگذشت
کم نویسم هست بهتر ای پسر